اثر خودگفتاري انگيزشي بر اجراي مهارت هاي حرکتي ساده و پيچيده بسکتبال

هدف از اين تحقيق، تعيين اثر يکي از راهبردهاي روانشناختي با عنوان خودگفتاري انگيزشي بود. خودگفتاري انگيزشي نوعي خودگفتاري است که به نظر مي رسد از طريق تلاش و صرف انرژي بيشتر و با ايجاد انگيزش مثبت در اجرا موجب تسهيل در کار و کنترل سطح انگيختگي مي شود. البته در اين پژوهش اثر اين راهبرد بر اجراي مهارت ساده و پيچيده بررسي شده است. به همين منظور از 42 دانشجوي تربيت بدني در دامنه سني 20 تا 25 سال که واحد بسکتبال 1 و 2 را گذرانده اند، استفاده شد. نمونه حاضر به شکل تصادفي ساده دو گروه تجربي و کنترل تقسيم شدند، پس از 15 دقيقه گرم کردن عمومي بدن و تمرين تکاليف ابتدا يک پيش آزمون بدون مداخله خودگفتاري، شامل آزمون پاس دادن توپ بسکتبال، ايفرد 1996 الف تحت تکليف ساده و آزمون پاس دادن، ايفرد 1984 تحت تکليف پيچيده، انجام گرفت. سپس يک پس آزمون شامل آزمون عنوان شده با مداخله خودگفتاري از آنها به عمل آمد. در اين پژوهش براي تعيين اختلاف درون گروهي و برون گروهي به ترتيب از آزمون هاي t همبسته و t مستقل از نرم افزار SPSS با نسخه 11.5 در سطح معني داري آلفاي 0.05 استفاده شد. نتايج به دست آمده با استفاده از آزمون t مستقل نشان داد که تفاوت معني داري بين گروه هاي کنترل و تجربي در اجراي مهارت ساده (P=0.703) و پيچيده (P=0.512) در مرحله پيش آزمون وجود نداشت. در نتيجه هر دو گروه از نظر عملکرد در يک سطح هستند. همچنين خودگفتاري انگيزشي موجب افزايش بهبود در اجراي مهارت ساده در گروه تجربي شد (P=0.01)؛ اختلاف معني دار به نفع گروه تجربي به لحاظ بهبود مهارت ساده در پس آزمون دو گروه مشاهده شد (P=0.004)؛ خودگفتاري انگيزشي موجب افزايش بهبود در اجراي مهارت پيچيده در گروه تجربي شد (P=0.001)؛ اختلاف معني دار به نفع گروه تجربي به لحاظ بهبود مهارت پيچيده در پس آزمون دو گروه مشاهده شد (P=0.048). با توجه به اختلاف ميانگين در مهارت ساده بين گروه انگيزشي و کنترل (D`X=0.94) و اختلاف ميانگين در مهارت پيچيده بين اين دو گروه (D`X=0.48)، مشخص شد که اختلاف ميانگين در مهارت ساده بيشتر از مهارت پيچيده بوده است. به طور کلي نتايج تحقيق نشان داد خودگفتاري انگيزشي بر بهبود اجراي تکاليف موثر بوده و اثر آن بر مهارت ساده بيشتر بوده است.