مديريت شهري و تبيين مشارکت اجتماعي شهروندان در شهرداري

تصميم گيري براي انتخاب طرح مناسب در شهرها، به يکي از چالش هاي اساسي مديريت شهري تبديل شده است. کارايي ضعيف طرح هاي سابق، باعث بازگشت به استفاده از مشارکت اجتماعي شهروندان به عنوان روشي براي خروج از بن بست در حل مسائل شهري شدند. هدف اين مقاله اين است که با مطالعه مدل هاي شهري در نقاط مختلف جهان، ضرورت مشارکت شهروندان در شهرداري را تبيين نمايد. با توجه به ماهيت اين موضوع، در انجام پژوهش حاضر از روش مطالعه کتابخانه اي - اسنادي و تجزيه و تحليل ثانويه بهره گرفته شده است. يافته هاي پژوهش بيانگر آن است که شهرداري ها در کشورهاي پيشرفته، پتانسيل مديريت مشارکتي، را به بهترين نحو براي ايفاي بهتر وظايف خود به کار گرفته اند و بدين ترتيب خود را از يک سازمان صرفا خدماتي، به يک نهاد اجتماعي تبديل نموده اند؛ اما شهرداري در جامعه ما بيشتر به عنوان يک سازمان خدماتي مطرح است و اگر شهرداري بخواهد خود را به عنوان يک نهاد اجتماعي فعال مطرح نمايد، به دو پيش نياز احتياج دارد؛ نخست اينکه نهاد اجتماعي شهرداري در عين وابستگي متقابل با 5 نهاد اصلي جامعه، تا حدودي نيز بايد داراي استقلال کارکردي باشد. دومين پيش نياز اينکه مشارکت اجتماعي شهروندان در شهرداري است و بدين طريق است که اين نهاد مي تواند در همه شهروندان نهادينه شود. در نهايت پيشنهادهايي ارائه مي گردد که بدين طريق شهرداري هاي کشور بتوانند با نهادينه کردن مشارکت اجتماعي در بين شهروندان، باعث شکل گيري ايده شهرداري به عنوان نهاد اجتماعي گردند.