بازنگري حدود مداخله طراحي شهري در ابنيه معماري ايران براي تعامل با نوآوري معماري

مداخله طراحي شهري در ابنيه معماري ايران، موضوع چالش معماران و طراحان شهري بر سر حيطه و قلمرو حرفه اي آنان، طي سال هاي متمادي است. در ايران همواره کنترل ابنيه معماري راه افراط و تفريط را پيموده است. اين هدايت و کنترل، گاه منجر به حذف جايگاه معمار شده است و گاهي با فقدان هدايت مناسب، عرصه و فضاي شهري را به اغتشاش کشانيده است. اين مقاله پس از مرور ادبيات نظري موضوع که تحت موضوعات: قلمرو و حيطه طراحي شهري، زمينه گرايي و کنترل طراحي شهري مطالعه شده است، به بررسي نمونه هاي موردي منتخب از خلال اقدام هاي طراحي شهري در ايران، جهت شناسايي نقاط ضعف و علل آن ها مي پردازد. با توجه به پايگاه نظري به دست آمده از ادبيات موضوع و روند فعلي موجود در ايران، به نظر مي رسد با اصلاح سيستم اجرايي و فرآيند تحقق پذيري طرح ها، همچنين استفاده از ابزار بازنگري طراحي شهري در کنترل طرح ها و توجه به رشد تدريجي شهر و عدم قطعيت پيش بيني هاي طراحي در فرآيند طراحي شهري، چالش موجود در ايران ميان معماران و طراحان شهري به حداقل برسد.