بررسي تطبيقي چند روش آماري جهت برآورد حداکثر بارندگي محتمل 24 ساعته در حوضه آبريز اترک

حداکثر بارش محتمل (PMP) برابر بيش ترين ارتفاع بارندگي است که از ديدگاه نظري در مدت معيني امکان وقوع دارد. در اين مقاله دو روش آماري هرشفيلد (در دو نگرش استاندارد و تجديد نظر شده به عنوان برآورد نقطه اي) و روش چند ايستگاهي (به عنوان يک روش ناحيه اي) براي 33 ايستگاه باران سنجي با متوسط طول دوره آماري 26 سال در حوضه آبريز اترک واقع در شمال شرق و شمال ايران به کار برده شد. در روش چند ايستگاهي از توزيع حدي نوع 1 و دو شکل تبديل يافته و بريده شده که بتوانند با افزايش بدون حد دوره بازگشت يک حد منطقي را براي بارندگي نشان دهند، استفاده شد. در روش استاندارد هرشفيلد، مقادير PMP بسيار زياد و غيرمنطقي به دست آمد. PMP هاي نقطه اي در روش تجديد نظر شده هرشفيلد منطقي تر بود و محدوده نسبت بدون بعد PMP به حداکثر مشاهده شده بارندگي روزانه در راستاي مطالعات مختلف با اقليم هاي متفاوت بود. PMP به دست آمده به روش چند ايستگاهي براي حوضه اترک از مقادير PMP نقطه اي در 7 ايستگاه کم تر بود. گرچه نمي توان اين نتيجه را اشتباه دانست ولي براي اولين بار در يک روش معکوس متغير حدي کاهش يافته از روي PMP هاي نقطه اي براي شرايط منطقه واسنجي شد و نتيجه به دست آمده از کليه PMP ها (به جز يک ايستگاه) بيش تر به دست آمد. بنابراين به نظر مي رسد که PMP بر مبناي نگرش چند ايستگاهي در يک منطقه همگن با حداکثر PMP هاي نقطه اي به روش تجديد نظر شده هرشفيلد برابر باشد. اين نتيجه تنها بر اساس يک منطقه به دست آمده است و مي بايست با بررسي هاي ديگر واسنجي شود.