افت شنوايي شغلي ناشي از مواجهه با صدا در يک صنعت تراکتورسازي

مقدمه: حدود 16% از افت شنوايي، مربوط به مواجهه با صداي محيط هاي کاري مي باشد با توجه به اين مطلب هدف اين مقاله، بررسي ارتباط مواجهه با صدا و ميزان افت شنوايي و تدوين يک مدل رگرسيوني براي آن بوده است.
روش بررسي: اين مطالعه به صورت مقطعي در سال 1388 بر روي 1062 کارگر شرکت ساخت و توليد کارخانه تراکتورسازي تبريز انجام گرديد. مواجهه با صداي معادل بيش از 85 دسي بل به عنوان عامل مواجهه و افت شنوايي به عنوان پيامد مورد بررسي قرار گرفت. اطلاعات مربوط به سن، سابقه کار، مدت زمان کار روزانه در محيط هاي پرصدا و ميزان افت شنوايي کارگران که در دوره مطالعه رخ داده بود از پرونده کارگران استخراج و در چک ليست جمع آوري داده ها ثبت گرديد سپس براي ارتباط آنها يک مدل رگرسيوني ارائه گرديد.
يافته ها: از مجموع 1062 نفر کارگر تحت مطالعه، 392 نفر (%36.9) با صداي معادل يا بيش از 85 دسي بل در مقياس (A) مواجهه داشتند (گروه مواجهه) و 670 نفر (%63.1) با صداي کمتر از 85 دسي بل مواجهه داشتند (گروه غيرمواجهه) و ميانگين افت شنوايي ناشي از صدا در همه کارگران 12.89 دسي بل بود. همچنين با افزايش سن، مواجهه با صدا و سابقه کار ميزان افت شنوايي نيز افزايش يافت.
نتيجه گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه مبني بر افزايش ميزان افت شنوايي با افزايش مواجهه با تراز معادل صوت و افزايش سابقه کار، لزوم کنترل مواجهه و کنترل صداي محيط کار براي کاهش روند افت شنوايي کارگران مورد تاکيد مي باشد. براي صنعت مورد بررسي مدل رگرسيوني ارائه گرديد که مي تواند در پيش بيني کاهش شنوايي ناشي از صدا مورد استفاده قرار گيرد. کنترل صدا مي تواند باعث کاهش هزينه هاي صرف شده جهت درمان و پرداخت غرامت براي کارگران آسيب ديده و بالتبع افزايش بازده کاري در کارگاه هاي توليدي گردد.