آسيب شناسي فرهنگي در ارتقاي سلامت اداري سازمان هاي دولتي و غيردولتي

فساد اداري معضلي چالش برانگيز در جوامع است که در زمينه مبارزه با آن رويکردهاي انضباطي - اجتماعي و پيشگيرانه مطرح است. در اين ميان، توجه به رويکردهاي پيشگيرانه مي تواند هزينه هاي اجتماعي، سياسي و اقتصادي مبارزه با فساد را کاهش دهد و تبعات کمتري را متوجه دولت ها نمايد. فرهنگ به عنوان مهم ترين عامل در رويکرد پيشگيرانه مي تواند نقش موثر و تعيين کننده اي را در ارتقاي سلامت اداري ايفا نمايد. اين تحقيق با هدف بررسي نقش فرهنگ سازماني در کاهش فساد اداري صورت پذيرفته و براي بررسي، شاخص هاي فرهنگي ارزش هاي جاري، ساختار فرهنگي سازمان و فرهنگ منابع انساني مطالعه شده است. اين تحقيق بر اساس هدف از نوع تحقيقات کاربردي و بر اساس ماهيت و روش از نوع تحقيقات توصيفي است که به روش پيمايشي (زمينه يابي) انجام مي شود. جامعه آماري، ادارات دولتي و غيردولتي شهرستان تهران و نمونه اين پژوهش، دو سازمان دولتي و دو سازمان غيردولتي مي باشند که روي هم 697 نمونه به روش غيراحتمالي و سرشماري انتخاب شده اند. يافته هاي تحقيق نشان مي دهند که هم در سازمان هاي دولتي و هم در سازمان هاي خصوصي، فرهنگ سازماني در جهت ارتقاي سلامت نظام اداري موثر بوده و داستان ها و الگوهاي سازماني، قوي ترين مولفه و ارزش هاي سنتي، ضعيف ترين مولفه فرهنگي در کاهش فساد اداري بوده اند. کارکنان سازمان هاي غيردولتي نقش فرهنگ سازماني در کاهش فساد اداري را در مقايسه با کارکنان سازمان هاي دولتي قوي تر ارزيابي کرده اند. ميان نقش مولفه ها در کاهش فساد اداري از ديدگاه زنان و مردان و همچنين، با ميزان تحصيلات رابطه معناداري مشاهده نگرديده است. در نهايت راهکارهاي فرهنگي مانند تاکيد بر ارزش هاي سنتي و اخلاقي، مديريت مشارکتي و مواردي از اين قبيل پيشنهاد مي گردد.