تاثير برنامه تمرين تناوبي سرعتي شديد بر اجراي هوازي و بي هوازي مردان تمرين نکرده

هدف پژوهش حاضر، بررسي تاثير چهار هفته تمرين تناوبي سرعتي شديد بر اجراي هوازي و بي هوازي مردان تمرين نکرده است. 14 دانشجوي مرد تمرين نکرده که داوطلبانه در اين پژوهش شرکت کرده بودند، به دو گروه تجربي و کنترل تقسيم شدند. پيش و پس از تمرينات، آزمودني ها آزمون ورزشي فزاينده اي براي تعيين vo_2max و توان بيشينه در(p_max) vo_2max ، آزمون زمان تا واماندگي با (T_max) p_max و سه آزمون متناوب وينگيت را با چهار دقيقه بازگشت به حالت اوليه بين هر آزمون اجرا کردند. همچنين ميزان لاکتات خون در زمان استراحت و در دقيقه هاي 3 و 20 بعد از آخرين آزمون وينگيت اندازه گيري شد. پروتکل تمرين تناوبي سرعتي شامل سه تا پنج تکرار 30 ثانيه اي آزمون وينگيت با تمام توان به همراه چهار دقيقه بازگشت به حالت اوليه بين تکرارها بود که سه روز در هفته براي دوره اي چهار هفته اي اجرا مي شد. گروه کنترل هيچ برنامه تمريني اي اجرا نمي کردند. بررسي داده ها، با استفاده از آزمون t مستقل، t زوجي، تحليل واريانس با اندازه گيري هاي تکراري در سطح p<0.05 نشان داد در گروه تجربي، پس از تمرينات، T_max, P_max, Vo_2max، حداکثر برون ده توان، ميانگين برون ده توان، کل کار انجام شده و حداکثر لاکتات خون افزايشي معني دار و لاکتات دوره بازگشت به حالت اوليه کاهش معني دار يافت(p<0.05) . در گروه کنترل، تغيير معني داري در هيچ يک از متغيرها مشاهده نشد(p>0.05) . يافته هاي پژوهش حاضر پيشنهاد مي کند که يک دوره تمرين تناوبي سرعتي شديد با توجه به حجم بسيار کم آن (به طور ميانگين 2 دقيقه در هر جلسه) اجراي هوازي و بي هوازي را بهبود مي بخشد.