بررسي عوامل خطر در بيماران سكته مغزي (بابل، 81-1379)

سابقه و هدف: سكته مغزي (Stroke) سومين عامل مرگ و مير بعد از بيماريهاي قلبي و سرطان مي باشد. وقوع اين عارضه بعلت شناسايي عوامل خطر و پيشگيري و درمان آنها، رو به كاهش است. شناخت چگونگي توزيع اين عوامل در مناطق مختلف به علت قابل پيشگيري و درمان بودن اكثر آنها ار اهميت ويژه اي برخوردار است.
مواد و روشها: اين مطالعه بر روي 250 بيمار با تشخيص سكته مغزي كه از پاييز 79 تا 81 در بيمارستان يحيي نژاد بابل بستري شده بودند، انجام شد. تشخيص سكته مغزي توسط متخصص مغز و اعصاب بوده و انواع آن به صورت ايسكميك و هموراژيك با CT.scan مغزي مشخص گرديد. اطلاعات مورد نظر شامل سن، جنس، فشارخون، قند و كلسترول خون، سابقه ايسكميك قلبي، بيماري عروق قلبي و مصرف سيگار از پرونده بيماران استخراج شده و با آزمون chi-square مورد بررسي قرار گرفته و P<0.05 معني دار تلقي گرديد.
يافته ها: اكثر مبتلايان از گروه سني 65 تا 74 سال بوده (42.4%) و شيوع بيماري در زنان اندكي بيشتر بوده است (52%). عامل فشار خون تفاوت معني داري با ساير عوامل خطر نشان داد (P<0.05) و اولين و دومين عامل خطر يافت شده با ترتيب بيماري ايسكميك قلبي و ديابت بوده است. نوع ايسكميك سكته مغزي از انواع هموراژيك بيشتر بوده و موارد منجر به فوت نيز در نوع هموراژيك بيشتر يافت شده است.
نتيجه گيري: پيشنهاد مي شود برنامه شناسايي و درمان موارد بي علامت هيپرتانسيون در جامعه به صورت غربالگري انجام شود و نيز مطالعات بيشتري در زمينه علت يابي شيوع بالاي بيماري قلبي به نسبت ديابت به عنوان عامل خطر Stroke و وقوع بيشتر Stroke در زنان در منطقه انجام گيرد.