رابطه دلبستگي به خدا و تاب آوري با معناداري در زندگي دانشجويان

هدف از اين مطالعه تعيين رابطه دلبستگي به خدا و تاب آوري با معناداري زندگي در دانشجويان بود. جامعه آماري پژوهش همه دانشجويان مقطع تحصيلي کارشناسي دانشگاه محقق اردبيلي (اردبيل) در سال تحصيلي 89 -1388 بودند. نمونه شامل 200 دانشجو بود که به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چندمرحله اي از ميان دانشجويان دانشگاه محقق اردبيلي انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي دلبستگي به خدا اثر بک و مک دونالد (2006)، مقياس تاب آوري اثر کونر ديويسون (2003) و مقياس معناداري زندگي اثر باتيستا و آلموند (1973) جمع آوري شد. داده هاي پژوهش با روش هاي ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيري تجزيه و تحليل گرديد. نتايج نشان داد که دلبستگي به خدا با معنا دا ري زندگي (0.48) و تاب آوري (0.40) و معناداري زندگي با تاب آوري (0.39) همبستگي مثبت معناداري دارد (P<0.01). همچنين نتايج تحليل رگرسيون چندمتغيري نشان داد که 25 درصد از واريانس معناداري زندگي، 37 درصد از واريانس مولفه چارچوب و 15 درصد از واريانس مولفه رضايت را متغيرهاي دلبستگي به خدا و تاب آوري تبيين مي کند (P<0.01).