ارزيابي جايگاه الگوهاي بومي در برنامه هاي ساخت و ساز مسکن روستايي، مطالعه موردي: استان آذربايجان شرقي

توسعه روستاها و مقاوم سازي مسکن روستايي همواره يکي از مهمترين دغدغه هاي دولتمردان و برنامه ريزان روستايي بوده و در اين راستا طرح هاي متنوعي در قالب برنامه هاي توسعه به اجرا گذاشته شده است که طرح ويژه بهسازي و نوسازي مسکن روستايي متاخرترين و يکي از مهمترين اين طرح ها در کشور مي باشد، طرحي که با هدف تامين مسکن متناسب، مقاوم و با دوام روستايي شکل گرفت و با نوسازي سالانه حداقل دويست هزار واحد مسکن روستايي به يکي از تاثيرگذارترين برنامه هاي معاصر توسعه روستايي در کشور تبديل گرديده و روند تغييرات به وجود آمده در کالبد و سيماي روستاها را شتاب بخشيده است. با توجه به چشم انداز اين طرح، نوسازي هاي به عمل آمده مي بايست، ضمن تامين مسکن مورد نياز روستائيان، باعث ارتقاء کيفي واحدهاي مسکن روستايي و ترويج «الگوهاي بومي مسکن روستايي» مي شدند، اهدافي که به نظر کارشناسان، تحقق کامل آنها بعد از گذشت حدود شش سال از اجرايي شدن طرح همچنان محقق نگرديده است. اين مقاله ضمن معرفي اجمالي اهداف طرح ويژه بهسازي و نوسازي مسکن روستايي، به بررسي اهميت اين طرح در توسعه معاصر روستايي اقدام مي نمايد، سپس با بررسي روند ساخت و ساز مسکن روستايي در قالب اين طرح به ارزيابي جايگاه الگوهاي بومي مسکن روستايي در قالب اين طرح مي پردازد تا با شناسايي حوزه هاي تاثيرگذار بر اجراي الگوها، علل عدم کاميابي کامل طرح در بکارگيري الگوهاي بومي مسکن روستايي را مشخص نموده و پيشنهاداتي براي بکارگيري ارزشهاي کم رنگ شده و گاها از ياد رفته معماري در ساخت و سازهاي معاصر مسکن روستايي ارائه نمايد.