بررسي شيوع ديابت و عدم تحمل گلوكز در روستاهاي استان تهران

در دهه گذشته، بررسي شيوع ديابت و عوامل وابسته به آن در اسلام شهر، تهران، اصفهان و برخي از ديگر مناطق شهري كشور انجام شده است ولي اطلاعات در مورد شيوع ديابت در مناطق روستايي اندك است.لذا به منظور بررسي شيوع ديابت و عوامل همراه آنها در مناطق روستايي 2705 نفر بالاي 30 سال از طريق نمونه‌گيري تصادفي چند مرحله‌اي از 100 روستاي استان تهران انتخاب شدند. در هر يك افراد يك نمونه خون ناشتا اخذ شد، سپس 75 گرم گلوكز محلول در آب در عرض 5 دقيقه خورانيده و نمونه خون 2 ساعت بعد براي اندازه‌گيري قندخون دريافت گرديد.قندخون دريافت گرديد.قند خون به روش ارتوتولوئيدين تعيين شد.تقسيم بندي ديابت، IGT و سالم براساس تعاريف سازمان بهداشت جهاني در نظر گرفته شد.
افراد مورد بررسي 2705 نفر، شامل 1296 (48درصد) مرد و 1409 نفر (52درصد) زن بودند.نتايج تحقيق نشان داد كه 7.6 درصد جامعه مورد بررسي (5.5 درصد مردان و 9.5 درصد زنان) مبتلا به ديابت بودند.در 4.1 درصد ديابت شناخته شده بود و 3.5 درصد باقي مانده (46.3 درصد) ديابت، به تازگي شناخته شد.7.5 درصد (4.6 درصد مردان) و (10.1 درصد زنان) مبتلا به عدم تحمل گلوكز بودند.65 درصد ديابتي‌ها و 70 درصد افراد مبتلا به IGT زن بودند.شيوع ديابت و عدم تحمل گلوكز با افزايش سن بيشتر شده، به ترتيب از 2.8 و 4.8 درصد در گروه سني 39-30 سالگي به 8.5 و 13.5 درصد در گروه سني بالاتر از 70 بالغ گشت.64 درصد ديابتي‌ها و 51 درصد افراد مبتلا به IGT50 ساله و يا مسن‌تر بودند.حدود دو سوم افراد ديابتي بي‌سواد بودند.درصد افراد بي‌سواد در گروه ديابتي و گروه افراد مبتلا به IGT از گروه سالم بيشتر بود (P<0.001). 40 صد ديابتي‌ها و 32.5 درصد مبتلايان به عدم تحمل گلوكز و 20 درصد افراد سالم داراي پيشينه خانوادگي مثبت ديابت بودند.شيوع ديابت و IGT در كساني كه سابقه خانوادگي مثبت ديابت داشتند 13.6 و 10.9 درصد بود، در حالي كه در سابقه خانوادگي مثبت نداشتند به ترتيب 5.9 و 6.5 درصد بود.
اين بررسي شيوع بالاي ديابت و IGT را در مناطق روستايي استان تهران نشان داد. افزايش شيوع بالاي ديابت با بالا رفتن سن بويژه در زنان و بالاخره سابقه خانوادگي مثبت ديابت شايسته توجه است.توصيه مي‌شود در زمينه كنترل اين بيماري از طريق اصلاح تغذيه، بهبود فعاليت بدني و آموزش افراد اقدامهاي لازم صورت گيرد.