بررسي اثر بازگذاشتن صفاق احشايي و جداري بر سير باليني و عوارض زودرس بعد از عمل رحم برداري از راه شكم

سابقه و هدف: رحم برداري شايع ترين عمل جراحي داخل شكمي بعد از سزارين است. بستن صفاق احشايي و جداري در اين عمل متداول مي باشد ولي ضرورت آن تاييد نشده است. اين مطالعه براي تعيين اثر ترميم صفاق احشايي و جداري بر سير باليني و عوارض زودرس بعد از رحم برداري از راه شكم (abdominal hysterecomy) با واژن باز انجام شد.
مواد و روشها: تحقيق به روش كارآزمايي باليني روي بيماراني كه به دلايل غيربدخيمي تحت عمل رحم برداري از راه شكم قرار گرفتند، انجام شد. به طور تصادفي در عده اي صفاق ترميم و در عده اي باز گذاشته شد. طول مدت عمل، شاخصهاي مربوط به ترانزيت روده اي (شروع صداي روده، تحمل رژيم مايعات، نياز به ملين)، درد بعد از عمل (شدت درد بر حسب شاخص بينايي خطي، نياز به مسكن تزريقي) و عفونت بعد از عمل (تب، نياز به درمان ضدميكروبي) در دو گروه اندازه گيري و مورد آزمون آماري قرار گرفت.
يافته ها: از 128 بيمار مورد مطالعه، 68 نفر در گروه شاهد (بسته) و 60 نفر در گروه آزمايش (باز) قرار گرفتند. دو گروه از نظر سن، ابتلاء به ديابت، انديكاسيون عمل، هموگلوبين قبل از عمل، نوع بيهوشي و وسعت عمل مشابه بودند. شدت درد بعد از عمل (Visual scale) در گروه باز به طور معني داري كمتر از گروه بسته بود (P=0.0073). طول مدت عمل در گروه بسته 9/35±5/154 و در گروه باز 7/28±8/137 دقيقه بود (P=0.005). نشانگرهاي عملكرد روده و عفونت بعد از عمل در دو گروه تفاوت معني داري نشان نداد.
نتيجه گيري و توصيه ها: عدم ترميم صفاق احشايي و جداري در رحم برداري از راه شکم سبب افزايش ايلئوس پاراليتيک، عفونت و دريافت مسکن بعد از عمل نمي شود، ضمن اين که با کوتاهي عمل و طول بي هوشي همراه است و باعث کم شدن شدت درد بعد از عمل مي شود. به کار گيري روش باز گذاشتن صفاق احشايي و جداري توصيه مي شود.