بررسي اپيدميولوژي ديابت در زنان باردار روستاهاي استان تهران

سابقه و هدف: ديابت حاملگي يكي از شايع ترين بيماريهاي متابوليك دوران بارداري است. از آنجايي كه اين بيماري موجب عوارض جدي براي جنين و مادر و در نتيجه حاملگي پرخطر مي گردد، غربالگري بيماران و تشخيص بيماري از اهميت خاصي برخوردار است.
مواد و روشها: به منظور بررسي شيوع ديابت در زنان باردار مناطق روستايي 820 زن باردار كه در هفته 20 تا 28 حاملگي بودند از طريق نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي از 108 روستاي استان تهران انتخاب شدند. ابتدا پرسشنامه انفرادي تكميل شد. قد و وزن اندازه گيري و BMI محاسبه گرديد و فشار خون در وضعيت نشسته اندازه گيري شد. براي كليه زنان باردار آزمون تحمل گلوكز خوراكي با 50 گرم گلوكز انجام شد. معيار تشخيص در آزمون غربالگري، گلوكز مساوي و يا بالاتر از 140 ميلي گرم در دسي ليتر بود و افراد با قند بالاتر براي انجام آزمون تحمل گلوكز خوراكي سه ساعته با 100 گرم گلوكز معرفي شدند. معيار تشخيص ديابت حاملگي، معيار NDDG بود.
يافته ها: 19 بيمار (2.3%) مبتلا به ديابت حاملگي شناخته شدند. ميانگين سني بيماران مبتلا به ديابت حاملگي ( 29±6سال) به طور مشخص بالاتر از افراد سالم (24±5 سال) بود.(p<0.001)  شيوع ديابت حاملگي در زنان زير 30 سال سال 1.8% و در زنان بالاي 30 سال 4% بود. ميانگين BMI در مبتلايان به ديابت حاملگي  (29±4.8 kg/m²)در مقايسه با افراد سالم (26.5±4.5 kg/m²) افزايش نشان داد (p<0.02). شيوع ديابت حاملگي در زنن باردار با سابقه زايمان نوزاد درشت بيش از دو برابر با سابقه مرده زايي حدود سه برابر با سابقه سقط جنين بيش از سه برابر (p<0.004) با سابقه فاميلي ديابت بيش از دو برابر و با سابقه زايمان هاي متعدد چهار برابر (p<0.001) زنان بدون اين سوابق بود.فشار خون دياستولي در مبتلايان به ديابت حاملگي (64±15 ميلي متر جيوه) نسبت به افراد سالم (59±11 ميلي متر جيوه) افزايش نشان داد (p<0.05) ولي از نظر فشار خون سيستولي اختلافي بين دو گروه مشاهده نشد.
نتيجه گيري و توصيه ها: نتايج اين تحخقيق نشان مي دهد كه زنان با ديابت حاملگي در روستاهاي تهران مسن تر، چاق تر، تعداد زايمان بيشتر، داراي سابقه فاميلي ديابت و داراي نوزاد سنگين تر در مقايسه با زنان با قند خون طبيعي مي باشند.