تاثير افزودن پروپرانولول به اکسي توسين در موفقيت تحريک ليبر

مقدمه: تحريک زايمان با انفوزيون اکسي توسين روش معمول مامايي در سخت زايي است. با توجه به خطر دوز بالا يا تجويز اشتباه آن سازمان داروي ايمن تجويز وريدي اکسي توسين را به فهرست داروهاي پرخطر اضافه کرده و برنامه هايي براي به حداقل رساندن آسيب هاي مادر و جنين را با کاهش دوز مصرفي اکسي توسين توصيه کرده است. يکي از اين روش ها براي کاهش دوز اکسي توسين، تجويز پروپرانولول است. در بررسي ها نشان داده شده که تجويز پروپرانولول با دوز کم طي مرحله فعال ليبر قادر است قدرت انقباض رحم را افزايش داده و سبب موفقيت ليبر شود و نيز موارد سزارين را به طور قابل توجه کاهش دهد بدون اين که مشکل مادر يا نوزاد را افزايش دهد.
هدف: مقايسه ترکيب اکسي توسين- پروپرانولول با اکسي توسين- پلاسبو بر روي القاء و سير زايمان و ميزان سزارين
مواد و روش ها: مطالعه به صورت کارآزمايي باليني دوسوکور بر 118 زن باردار شکم اول 41- 38 هفته بدون پيشرفت زايماني صورت گرفت و بيماران به طور اتفاقي به دو گروه اکسي توسين با پروپرانولول و اکسي توسين و پلاسبو تقسيم شدند. سپس نتايج حاملگي (آتوني رحم، عوارض حين ليبر شامل ديسترس جنين، مکونيوم و جداشدن زودرس جفت)، زايمان و پيامدهاي نوزادي (آپگار دقيقه 1 و 5 تولد، نياز به بستري در NICU و وزن نوزاد) با هم در دو گروه مقايسه شدند.
نتايج: مدت مرحله فعال ليبر در گروه پروپرانولول 325.74±71.57 به طور معني دار کمتر از گروه پلاسبو 406.04±80.32 بود (P<0.001) و مدت مرحله دوم در گروه پروپرانولول 23.03±8.31 نيز به طور معني دار کمتر از گروه پلاسبو 33.83±12.33 بود (P<0.001). همچنين، فراواني سزارين (15%)9 در گروه پروپرانولول بطور معني دار کمتر از گروه پلاسبو (25.9%)15 (P<0.001) و نداشتن پيشرفت در گروه پروپرانولول (3.3%)2 به طور معني دار کمتر از گروه پلاسبو (8.6%)5 بود (P<0.023).
نتيجه: به نظر مي رسد مصرف پروپرانولول قادر است مدت فاز فعال و مرحله دوم ليبر، ميزان مصرف اکسي توسين و نيز ميزان سزارين را کاهش دهد.