شيوع اضافه وزن و چاقي در دختران دبيرستاني 17-14 ساله شهر بوشهر

زمينه: در دهه ‌هاي اخير چاقي شيوع بيشتري يافته و شايع‌ ترين مشکل تغذيه ‌اي - بهداشتي در کشورهاي توسعه ‌يافته و در حال توسعه محسوب مي ‌شود. چاقي به ‌عنوان عامل خطر بسياري از بيماري ‌هاي مزمن مانند ديابت، فشارخون، سکته مغزي، بيماري ‌هاي قلبي - عروقي و برخي از سرطان ‌ها شناخته شده است و به‌ دليل اينکه چاقي دوران کودکي و نوجواني شاخص تعيين کننده چاقي در بزرگسالي نيز مي ‎باشد از اهميت ويژه‌ اي برخوردار است. هدف از اين مطالعه تعيين شيوع چاقي و اضافه وزن در دختران دبيرستاني شهر بوشهر مي ‎باشد.
مواد و روش ‌ها: در اين مطالعه مقطعي، 500 نفر دختر نوجوان 17-14 ساله به ‌روش نمونه‌ گيري طبقه ‌اي از دبيرستان هاي بوشهر در سال 1388 انتخاب شدند. جمع‌ آوري داده‌ ها شامل مصاحبه از دختران در ارتباط با اطلاعات دموگرافي، اجتماعي، اقتصادي، تاريخچه پزشکي، فعاليت فيزيکي و اندازه ‌گيري ‌هاي تن ‌سنجي (وزن و قد) جهت محاسبه نمايه توده بدني بود. بر اساس استاندارد CDC، BMI زير صدک 5 درصد کم وزن، شاخص توده بدني بين صدک 85 تا 95 اضافه وزن و بالاتر از صدک 95 چاق قلمداد گرديد.
يافته ‌ها: شيوع چاقي، اضافه وزن و کم وزني در نمونه‌ هاي مورد مطالعه به ‌ترتيب 7.1، 14.5 و 2.9 درصد بود. چاقي و اضافه وزن با ميزان تحصيلات و شغل والدين و فعاليت فيزيکي نمونه ‌ها ارتباط معني ‌دار داشت. در نمونه‌ هاي چاق، 58.3 درصد ميزان تحرک روزانه کمتر از 30 دقيقه، 25 درصد ميزان تماشاي تلوزيون بيشتر از 4 ساعت، 50 درصد ميزان مصرف تنقلات دو بار در روز و 38.9 درصد سابقه چاقي در بستگان درجه اول داشتند.
نتيجه‌ گيري: يافته‌ هاي اين مطالعه، شيوع چاقي و اضافه وزن را در دختران دبيرستاني شهر بوشهر از مطالعات مشابه جهاني کمتر ولي از بعضي از مطالعات داخل کشور بيشتر نشان داده است. آگاهي دادن به دانش آموزان و خانواده‌ ها به ويژه مادران در ارتباط با عوامل زمينه ‎ساز چاقي، افزايش تحرک بدني و اصلاح رفتارهاي تغذيه ‌اي توصيه مي ‌گردد.