اثر تغييرات حجم و شدت تمرين هوازي بر استقامت قلبي تنفسي و ضربان قلب استراحتي مردان جوان

مقدمه و هدف: استقامت قلبي - تنفسي و ضربان قلب استراحتي، راهنماي مناسب براي آگاهي از وضعيت آمادگي قلبي و ريوي افراد است. هدف از اين تحقيق، بررسي اثر يک دوره تمرين هاي استقامتي با حجم و شدت متفاوت بر استقامت قلبي تنفسي و ضربان قلب استراحتي است.
مواد و روش ها: 45 مرد دانشجوي سالم غيرورزشکار (ميانگين سن 25±1.87 سال، وزن 71±1.95 کيلوگرم و قد 175±2.30 سانتي متر) به صورت تصادفي به سه گروه يک، دو و سه تقسيم شدند. در شش هفته اول گروه يک (15=n) يک جلسه در هفته و به مدت 15 دقيقه و با شدت 70 درصد ضربان قلب ذخيره بيشينه (MRHR)، گروه دو (15=n) دو جلسه در هفته و به مدت 15 دقيقه و با شدت 60 درصد MRHR و در گروه سه (15=n) سه جلسه در هفته و به مدت 15 دقيقه و با شدت 50 درصد MRHR، و در دو هفته آخر گروه يک با شدت 75 درصد MRHR، گروه دو با شدت 65 درصد MRHR و گروه سه با شدت 55 درصد MRHR روي نوارگردان به مدت هشت هفته مي دويدند.
نتايج: نتايج نشان دادند که اختلافي معني دار در ميزان تغيير vo_2max بين گروه سه و گروه يک وجود دارد. علاوه بر اين، تمرين گروه سه کاهشي معني دار را در ضربان قلب استراحتي نسبت به گروه يک موجب شد.
نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي تحقيق حاضر به نظر مي رسد که تمرين هوازي با شدت پايين و زمان طولاني تر، اثري بيشتر نسبت به شدت بالا با زمان کمتر بر افزايش vo_2max و کاهش ضربان قلب استراحتي مي گذارد.