اثر اريتروپويتين بر يادگيري و حافظه در رات هاي آلزايمري شده پس از تزريق استرپتوزوتوسين به داخل بطن هاي طرفي مغز

مقدمه: با توجه به شيوع بيماري آلزايمر و اختلالات شديد يادگيري و حافظه در اين بيماري و همچنين اين که به تازگي مشخص شده است که اريتروپويتين (EPO) موجب بهبود عملکردهاي شناختي مي گردد و داراي اثرات نروپروتکتيو بارزي است، هدف اين مطالعه بررسي اثر EPO بر يادگيري و حافظه در رات پس از آلزايمري کردن آن ها با تزريق استرپتوزوتوسين (STZ) به داخل بطن هاي طرفي مغز بود.
روش ها: جهت ايجاد مدل آلزايمري در رات ها داروي استرپتوزوتوسين به درون بطن هاي طرفي مغز تزريق گرديد و دو هفته بعد جهت تاييد القاي اختلال يادگيري و حافظه، رات ها تحت آزمون يادگيري اجتنابي غيرفعال قرار گرفتند و سپس به مدت دو هفته اريتروپويتين به صورت يک روز در ميان با دوز 5000 واحد به ازاي هر کيلوگرم وزن بدن به آن ها تزريق شد و سپس به طور مجدد تحت مطالعه رفتاري قرار گرفتند.
يافته ها: تزريق داخل بطن هاي مغزي استرپتوزوتوسين موجب کاهش شديد تاخير زماني براي اولين ورود به اتاق تاريک در رات ها شد و تفاوت معني داري ميان گروه هاي شم و استرپتوزوتوسين وجود داشت. هر چند اريتروپويتين تاثير معني داري بر تاخير زماني براي اولين ورود به اتاق تاريک در گروه شم نداشت، ولي از آسيب هاي ناشي از تزريق داخل بطن هاي مغزي استرپتوزوتوسين جلوگيري کرد، به طوري که اين شاخص افزايش معني داري در گروه استرپتوزوتوسين- اريتروپويتين نسبت به گروه استرپتوزوتوسين داشت. بين گروه استرپتوزوتوسين- اريتروپويتين و گروه شم تفاوت معني داري مشاهده نشد.
نتيجه گيري: اين نتايج پيشنهاد کننده اين موضوع است که ممکن است کاربرد اريتروپويتين بتواند به صورت چشم گيري در بهبود آسيب هاي يادگيري و حافظه در بيماري آلزايمر، موثر باشد.