بررسي شيوع طحال فرعي و عوامل مرتبط با آن در بيماران تحت سي تي اسکن شکم و لگن

سابقه و هدف: با توجه به گزارش مواردي از طحال فرعي در افراد و شيوع متفاوت آن در مطالعات قبلي و عدم اطلاع از ميزان آن در کشور و عوارض شناخته شده عدم تشخيص آن و به منظور تعيين شيوع طحال فرعي و عوامل مرتبط با آن اين تحقيق روي بيماران تحت سي تي اسکن مراجعه کننده به يک مرکز سي تي اسکن شهر تهران از سال 1387 تا 1389 انجام شد.
روش بررسي: تحقيق به روش مقطعي انجام گرفت. کليه بيماراني که با انديکاسيونهاي متفاوت تحت سي تي اسکن شکم با دستگاه سي تي مولتي دتکتور قرار گرفته بودند، در اين مطالعه بررسي شدند. بر اساس يافته هاي سي تي اسکن شکم وجود طحال فرعي توسط همکاران مشخص و شيوع آن در داخل نمونه تعيين و ميزان واقعي آن با اطمينان 95 درصد در کل جامعه برآورد شد. خصوصيات طحال فرعي از نظر سايز، دانسيته، شکل، محل مشخص شد.
يافته ها: شيوع طحال فرعي در 851 بيمار واجد شرايط 10.6 درصد بود. ميانگين (± انحراف معيار) سن اين افراد 13.3±55.5 سال بود 55.6 درصد آنان زن بودند. اين 90 بيمار داراي 111 طحال بودند. در 90.1 درصد موارد اندازه طحال فرعي بيشتر از 10 ميليمتر بود. شايع ترين محل آن داخلي مياني (نافي) به ميزان 60 درصد بوده و از نظر دانسيته 90.1 درصد طحال ها ايزودنس بودند.
نتيجه گيري: به نظر ميرسد شيوع طحال فرعي در جامعه ايراني کمتر از موارد گزارش شده غيرايراني مي باشد، ولي با توجه به عوارض شناخته شده عدم تشخيص آن، دقت در مشاهده آنرا توصيه مي نماييم.