تاثير آهن ياري 6 و 12 هفته اي بر شاخص هاي هماتولوژيک دانشجويان دختر غير کم خون مبتلا به فقر آهن

زمينه و هدف: بر اساس دستورالعمل هاي کنوني، مدت مصرف آهن ياري بسته به شدت کم خوني و فقر آهن متفاوت بوده و از 3 ماه براي افراد در معرض يا مبتلا به تخليه ذخاير آهن، تا 6 ماه براي مبتلايان به کم خوني فقر آهن پيشنهاد شده است. اين پژوهش با هدف مقايسه تاثير 6 و 12 هفته آهن ياري بر بهبود وضعيت آهن در دختران دانشجوي غيرکم خون مبتلا به فقر آهن انجام پذيرفت.
روش بررسي: در اين تحقيق نيمه تجربي 30 دانشجوي دختر غير کم خون مبتلا به فقر آهن با فريتين سرم کمتر از 23 نانوگرم بر دسي ليتر (گروه مورد) و 23 دانشجوي دختر داراي غلظت هموگلوبين بالاتر از 12 ميلي گرم بر دسي ليتر و فريتين سرم بالاتر از 23 نانوگرم بر دسي ليتر (گروه شاهد) انتخاب شدند. گروه تجربي به مدت 3 ماه روزانه يک عدد کپسول فروس فومارات (حاوي 50 ميلي گرم آهن المنتال) مصرف کردند. خونگيري از افراد گروه تجربي در شروع مطالعه، 6 و 12 هفته بعد از شروع (ابتدا، وسط، انتها) و از افراد گروه شاهد در ابتدا و انتهاي مطالعه جهت اندازه گيري تعداد سلول هاي خون (CBC) غلظت فريتين سرم آهن و (Total Iron Binding Capacity) TIBC گرفته شد. از آزمون هاي آناليز کوواريانس و t زوجي براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده شد.
يافته ها: غلظت هموگلوبين خون و فريتين سرم در گروه آهن ياري تا هفته ششم افزايش يافت (p<0.001) و پس از آن تا هفته دوازدهم تقريبا بدون تغيير باقي ماند. ميزان آهن سرم در گروه آهن ياري نسبت به قبل از مطالعه در هفته ششم به طور معني دار افزايش يافت (p<0.001) و درصد اشباع ترانسفرين از هفته ششم تا هفته دوازدهم افزايش بيشتري در آهن سرم يا درصد اشباع ترانسفرين گروه ها يافت نشد.
نتيجه گيري: به نظر مي رسد آهن ياري روزانه به ميزان 50 ميلي گرم آهن عنصري به مدت 1.5 ماه بتواند جايگزين مناسبي براي توصيه سازمان بهداشت جهاني (WHO) مبني بر 3 ماه آهن ياري، جهت تصحيح وضعيت آهن در نمونه هاي مبتلا به فقر آهن غير کم خون باشد، بديهي است نتايج اين پژوهش هنوز براي نمونه هاي کم خون تعميم پذير نيست.