عوامل پيش گويي کننده در موفقيت باريم انما جهت جا اندازي انواژيناسيون در کودکان مبتلا به اين بيماري

مقدمه: انواژيناسيون به معناي فرو رفتن قسمتي از روده به داخل قسمتي ديگر مي باشد. در صورتي که تشخيص و درمان انواژيناسيون به موقع صورت گيرد مي توان عوارض و ميزان مرگ و مير ناشي از آن را کاهش داد. اين مطالعه جهت بررسي معيارهاي راديولوژي باليني و آزمايشگاهي قابل استفاده براي شناسايي بيماراني که با باريم انما قابل درمان نيستند، انجام شد.
روش ها: اين مطالعه از نوع مقطعي بود که بر روي کودکاني که از سال 1388 لغايت 1389 با تشخيص انواژيناسيون به بيمارستان الزهرا (س) اصفهان مراجعه کرده بودند، انجام شد. حجم نمونه 45 نفر محاسبه شد. اطلاعات مربوط به سن، جنس، مدت شروع علايم، تب، يافته هاي آزمايشگاهي شامل تعداد گلبول سفيد، وجود خون در مدفوع و مايع آزاد در سونوگرافي و موفقيت يا عدم موفقيت جا اندازي با باريم انما براي کليه کودکان مورد مطالعه جمع آوري شد. اطلاعات به دست آمده بر اساس آزمون هاي آماري Student-t و χ² آناليز گرديد.
يافته ها: در بيماران مبتلا به انواژيناسيون وجود مايع آزاد در سونوگرافي و خون در مدفوع احتمال موفقيت باريم انما را کاهش مي داد. بين وجود لکوسيتوز، تب، جنس و زمان شروع علايم با موفقيت باريم انما ارتباط معني داري وجود نداشت.
نتيجه گيري: با توجه به اين که وجود مايع آزاد در سونوگرافي و وجود خون در مدفوع موفقيت باريم انما در جا اندازي انواژيناسيون را کاهش داد، توصيه مي شود که در صورت موفقيت آميز نبودن باريم انما در بيماراني که مدفوع خوني و مايع آزاد در سونوگرافي دارند تلاش مجددي براي جا اندازي با باريم انجام نشود و اين بيماران کانديد انجام عمل جراحي شوند.