جايگاه اقبال لاهوري در حوزه ادبيات تطبيقي و تاثر او از شاعران فارسي زبان تا عصر حافظ

محمد اقبال لاهوري بي گمان يکي از بزرگ ترين شاعران دو زبانه شبه قاره هند و پاکستان است که شعر و ادبيات فارسي تاثير زيادي در تکامل شخصيت و پديد آمدن آثار وي داشته است. اقبال در نتيجه آشنايي با شعر فارسي و پرورش در مکتب شاعران بزرگي چون سنايي، مولوي، سعدي، حافظ و ... توانسته است در قالب مثنوي و غزل و رباعي و ... سروده هايي زيبا، عميق و به اسلوب بيافريند که بازتاب انديشه آنان و دريافت هاي ذهني خود شاعر است. البته، اگرچه اقبال با بهره گيري از تعاليم اسلامي و عرفاني عميقا متاثر از مولوي بوده است، اما در برخورد با سعدي و حافظ و بهره گيري از سبک و سياق و آرا و انديشه هاي آنان چنين نبوده است. به هر حال، او توانسته است با آفرينش آثار ارزشمندي چون اسرار خودي، رموز بيخودي، زبورعجم، گلشن راز جديد، پيام شرق، مي باقي، جاويدنامه و ... جايگاه ويژه اي در حوزه ادبيات تطبيقي داشته باشد.
نگارنده در مقاله حاضر برخي از اين تاثيرات و بهره گيري هاي فکري و هنري اقبال از شاعران بزرگ فارسي تا حافظ شيرازي را عرضه کرده است.