مقايسه اثربخشي تزريق هپارين به دو شيوه انفوزيون مداوم و دوزهاي متعدد وريدي بر وضعيت انعقادي پس از جراحي عروق محيطي

مقدمه: ترومبوآمبولي پس از اعمال جراحي از عوارض مهم با مرگ و مير و عوارض بالا مي باشد. در حال حاضر، هپارين جهت پيش گيري از بروز اين عوارض به کار مي رود. در اين مطالعه اثر دو روش انفوزيون مداوم با انفوزيون دوزهاي متعدد وريدي بر وضعيت انعقادي پس از عمل جراحي عروق محيطي مقايسه شد.
روش ها: اين کارآزمايي باليني تصادفي سازي شده بر روي 120 بيمار که تحت عمل جراحي عروق محيطي قرار گرفتند در بيمارستان الزهراي (س) اصفهان انجام شد. بيماران به صورت تصادفي تحت درمان با انفوزيون مداوم هپارين (750 واحد به ازاي هر کيلوگرم در 24 ساعت) يا درمان با دوزهاي متعدد هپارين (150 واحد به ازاي هر کيلوگرم هر 4 ساعت) قرار گرفتند.(Partial thromboplastin time) PTT در گروه انفوزيون مداوم هر 6 ساعت و در گروه دوزهاي متعدد ابتدا ده دقيقه پس از تزريق و سپس يک دقيقه قبل از تزريق دوز بعدي هپارين چک مي شد. شمارش پلاکتي، هموگلوبين، هماتوکريت، و خون ريزي به صورت دقيق مانيتور شد.
يافته ها: دو گروه مورد مطالعه از نظر سن، جنس، بيماري هاي زمينه اي و فراواني انجام جراحي هاي بزرگ يکسان بودند. ترومبوز در 18.3 درصد بيماران گروه انفوزيون مداوم و 3.3 درصد بيماران گروه دوزهاي متعدد مشاهده شد ( .(P<0.008در 20 درصد بيماران گروه انفوزيون مداوم و در 6.6 درصد بيماران گروه دوزهاي متعدد،PTT  بيشتر از 58.5 ثانيه بود ( .(P<0.029ترومبوسيتوپني ناشي از هپارين و خون ريزي فعال در هيچ يک از بيماران مشاهده نگرديد و افت هماتوکريت تنها در 1 مورد (1.6 درصد) در هر گروه ديده شد.
نتيجه گيري: تجويز دوزهاي متعدد هپارين برتري بيشتري نسبت به انفوزيون هپارين در جلوگيري از ترومبوز بعد از عمل جراحي عروق محيطي داشت. انجام مطالعات بيشتر با پي گيري طولاني تر و حجم نمونه مناسب قبل از توصيه به استفاده از اين شيوه درمان با هپارين پيشنهاد مي شود.