اثر يک جلسه فعاليت هوازي بر سطح پلاسمايي گرلين، هورمون رشد، انسولين و کورتيزول در دانشجويان مرد غير ورزشکار

مقدمه: گرلين هورمون پپتيدي ترشح شونده از سلول هاي درون ريز فوندوس معده مي باشد که بر اشتها، مصرف سوخت، وزن و ترکيب بدن موثر است. تاثير تمرين استقامتي در کاهش وزن مشخص شده است. در زمينه تاثير فعاليت ياد شده بر تغيير گرلين پلاسما يافته ها ناهمسو مي باشد و بيشتر در افراد ورزشکار صورت گرفته است. هدف اين پژوهش، بررسي پاسخ گرلين، هورمون رشد، انسولين و کورتيزول پلاسما به يک جلسه فعاليت هوازي در مردان جوان دانشگاهي غير ورزشکار بود.
مواد و روش ها: 16 دانشجوي مرد غير ورزشکار به طور تصادفي ساده انتخاب شدند و يک جلسه فعاليت هوازي، شامل سه نوبت متوالي دو يک مايل، با فاصله زماني استراحت 3 دقيقه بين هر نوبت را انجام دادند. شرکت کنندگان در اين پژوهش، داراي ميانگين سني22.7±2.1 سال؛ وزن 72.8±5.7 کيلوگرم؛ قد 177.9±5.7 سانتي متر و نمايه توده بدن 23.2±1.7 کيلوگرم بر مترمربع بودند. به منظور سنجش هورمون هاي گرلين، رشد، کورتيزول و انسولين، از افراد نمونه خون دريافت گرديد و هورمون هاي مورد نظر به روش الايزا اندازه گيري شدند.
يافته ها: يافته هاي به دست آمده از اين پژوهش نشان داد که پس از فعاليت ورزشي ياد شده، ميزان هورمون هاي گرلين و رشد، افزايش و ميزان هورمون هاي انسولين و کورتيزول، کاهش معني داري (P<0.05) را نشان داد.
نتيجه گيري: افزايش هورمون رشد به منظور افزايش قند خون، و کاهش انسولين به دليل عدم افزايش کافي قند خون، به احتمال زياد عوامل مهمي در افزايش گرلين (هورمون اشتهاآور) به دنبال يک جلسه تمرين استقامتي هوازي براي ورود خارجي قند به بدن مي باشند. در ساير فعاليت ها که به منظور تغيير گرلين ناهمسو بوده، توصيه مي شود وضعيت هورمون هاي تنظيمي و هورمون هاي ضد تنظيمي بررسي شود.