بررسي رابطه بين مدل پنج عاملي شخصيت و خشنودي شغلي در کارکنان کارخانه تراکتور سازي تبريز

خشنودي شغلي به عنوان واکنش هاي شناختي، دروني و ارزيابي کننده افراد نسبت به شغل شان، تحت تاثير عامل هاي مختلفي از قبيل ميزان درآمد، شرايط فيزيکي محيط کار، نوع روابط حاکم بر محيط کار و ... مي باشد. با اين حال عامل بسيار مهمي که تحقيقات اندکي در کشور ما در مورد آن انجام گرفته، نقش عامل هاي شخصيتي در خشنودي شغلي است. لذا تحقيق حاضر به بررسي رابطه بين مدل پنج عاملي شخصيت و خشنودي شغلي مي پردازد. بدين منظور تعداد 370 نفر از کارکنان کارخانه تراکتورسازي ايران از طريق نمونه گيري تصادفي طبقه اي از 12 حوزه شغلي به عنوان نمونه تحقيق انتخاب شدند و پرسشنامه NEO-FFI براي ارزيابي شخصيت و پرسشنامهJDI  جهت ارزيابي خشنودي شغلي اجرا شد. آزمون فرضيه ها نشان داد که ابعاد با وجدان بودن، برون گرايي و دلپذير بودن همبستگي مثبتي با خشنودي شغلي دارند. اما بعد روان رنجورخويي همبستگي منفي معنادار با خشنودي شغلي دارد. در تحقيق حاضر هيچ رابطه معناداري بين بعد انعطاف پذيري و خشنودي شغلي به دست نيامد. نتيجه تحليل رگرسيون خطي چندگانه جهت تعيين نقش عامل هاي شخصيتي پنجگانه در پيش بيني و تبيين خشنودي شغلي نشان داد که بعد باوجدان بودن ((R² adj=0.09، روان رنجورخويي ( (R² adj=0.02و انعطاف پذيري ( (R² adj=0.01به ترتيب مهم ترين پيش بيني کننده هاي خشنودي شغلي هستند. بنابراين 12.3 درصد واريانس خشنودي شغلي در تحقيق حاضر توسط عامل هاي شخصيتي تبيين مي شود.