نقدي بر دو رمان از رضا اميرخاني

داستان هاي دفاع مقدس اكثرا با زباني واقع گرايانه و به دور از تكلف، در شرايط بحراني جهت برجسته كردن ارزش هاي انساني و تقويت روحيه ايثارگري نوشته شده اند. بعد از عصر دفاع مقدس، بتدريج دوران گذار از داستان هاي رئاليستي به داستان هاي تلفيقي (تخيلي و واقع گرا) فرا مي رسد. از اين رو دهه هفتاد و هشتاد، توجه اهل قلم به خيال پردازي و ايجاد فضاي ذهني انتزاعي بر اساس آفرينش هاي ادبي و هنري معطوف مي گردد.
رضا اميرخاني از جمله نويسندگان جواني است كه در عرصه داستان نويسي تلاشي چشمگير داشته است و بين رمان هاي او نوعي پيوستگي ساختاري وجود دارد. «ارميا» و «بيوتن» به ترتيب رشد و تحول فكري و توانايي نويسندگي او را در عرصه رمان نويسي مدرن نشان مي دهند. بين اين دو رمان چه نشانه هايي مبتني بر پيوستگي ساختاري وجود دارد و چه دلايلي رشد قدرت قلم او را در رمان «بيوتن» نسبت به «ارميا» اثبات مي كند؟
اين نوشتار افزون بر جستجوي اين پرسش ها به نشانه هاي رمان نو و ضد رمان نيز مي پردازد و در كنار توصيف زيبايي ها و جذابيت هاي هر دو رمان، به كاستي هاي رمان «بيوتن» متاثر از نشانه هاي ضد رمان اشاره مي گردد.