تاثير مدل همکار آموزشي باليني بر پيامد يادگيري باليني دانشجويان پرستاري

پيش زمينه و هدف: مدل همکار آموزشي باليني به معني مشارکت و همکاري بين مراقبان سلامت و مربيان دانشکده است و واقع بيني را براي محيط هاي کاري به ارمغان مي آورد در راستاي حل مشکلات آموزش باليني، از جمله تبحر پايين دانش آموختگان در زمينه کسب مهارتها و توانمندي هاي لازم در پايان دوره آموزش پرستاري و ضرورت استفاده از روش هاي نوين آموزشي براي ارتقاي کيفيت آموزش باليني، اين مطالعه به بررسي تاثير مدل همکار آموزش باليني بر يادگيري باليني دانشجويان پرستاري در مقايسه با روش متداول پرداخته است.
مواد و روش ها: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي بود. در طول يک ترم تحصيلي با روش سرشماري، دانشجويان پرستاري دانشکده پرستاري 30 نفر به صورت تصادفي به دو گروه تجربه 15 نفر و شاهد 15 نفرتقسيم شدند. گروه اول با روش همکار آموزش باليني آموزش ديدند و گروه دوم با روش متداول آموزش ديدند. پس از دو هفته يادگيري مهارتهاي باليني به وسيله چک ليست ارزيابي گرديدند و براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي آماري t زوج و t مستقل آزمون فيشر و مجذور کاي استفاده شد.
يافته ها . يافته هاي اين پژوهش اختلاف معنادا ري را در دو گروه تجربه و شاهد از نظر مهارتهاي باليني بين متغير رضايتمندي پرستاران منتخب باليني از نحوه کارآموزي دانشجويان و رضايت مندي دانشجويان پرستاري از مربيان همکار در دو گروه نشان داد.
بحث و نتيجه ميزان يادگيري باليني دانشجويان در روش همکار آموزش باليني افزايش داشت. پيشنهاد مي شود با بکارگيري روش هاي آموزشي فعال، باعث مشارکت بيشتر دانشجويان با موضوعات آموزشي شده تا زمينه براي يادگيري بيشتر آنان فراهم شود.