درآمدي بر هرمنوتيک و انواع آن

تحولات مهم در تاريخ فلسفه علم در قرن بيستم عبارت اند از: گفتمان اول، پوزيتيويسم و استقرا گرايي، گفتمان دوم، ابطال گرايي کارل پوپر و برنامه پژوهشي لاکاتوش، گفتمان سوم، ساختارگرايي و نسبيت گرايي تامس کوهن و گفتمان چهارم، هرمنوتيک.
با چيره شدن هرمنوتيک بر عرصه فلسفه علم، تحول اساسي در زمينه متدلوژي صورت گرفت.
انواع هرمنوتيک را مي توان از دو ديدگاه طبقه بندي کرد:
الف) از ديدگاه کاربرد آن شاملِ: 1. هرمنوتيک متن شلايرماخر که به تفسير متن مي پردازد،
.2 هرمنوتيک فلسفي هايدگر که هستي شناسانه است،
.3 هرمنوتيک روش شناسانه ديلتاي،
.4 هرمنوتيک گادامر، که آميزه اي از روش شناسي و هستي شناسي است. ب) از ديدگاه دوره تاريخي، شامل:
.1 هرمنوتيک کلاسيک، که شلايرماخر و ديلتاي از چهره هاي شاخص آن هستند و ويژگي مهم آن مطلق گرايي است،
.2 هرمنوتيک مدرن با ويژگي نسبي گرايي، که هايدگر و گادامر از نمايندگان برجسته آن هستند،
.3 هرمنوتيک پسامدرن، که از نقد هرمنوتيک مدرن نشات مي گيرد. گاه، مانند هرش، به هرمنوتيک کلاسيک، و گاه، مانند هابرماس، به سوي نوعي نسبي گرايي تمايل دارد.
اين نوشتار ضمن پرداختن به پيش زمينه هاي اثرگذار بر هرمنوتيک، گزارشي کوتاه از انواع هرمنوتيک ارایه مي کند.