بررسي تاثير انسولين خوراکي تهيه شده از پليمرهاي SPH و SPHC در بيماران ديابت نوع 1 وابسته به انسولين

مقدمه: ديابت شيرين به عنوان شايع ترين بيماري متابوليک، يکي از پر هزينه ترين بيماري هاست. سيستم هاي خوراکي پپتيدها و پروتئين ها، درد و ناراحتي تزريقات مکرر را به همراه ندارند و ترکيبات سيستم هاي خوراکي بسيار ارزان تر از اشکال تزريقي است. در اين مطالعه اثر درماني انسولين خوراکي با اين سيستم حامل جديد در بيماران ديابتي وابسته به انسولين مورد ارزيابي قرار گرفت.
روش ها: در يک کارآزمايي باليني، 14 بيمار ديابتي وابسته به انسولين 45 - 17 ساله بر اساس کرايترياي مطالعه انتخاب و در 5 هفته متوالي هر هفته يک روز تحت درمان با انسولين خوراکي (800IU inside، يا1600IU outside ، يا800IU outside ) يا دارونما يا انسولين تزريقي  0.1IU/kg  قرار گرفته و در حين مطالعه به فواصل منظم نمونه خون جهت گلوکز، انسولين و c-peptide گرفته شد.
نتايج: 12 بيمار تا پايان مطالعه همکاري کردند. انسولين خوراکي با دوز 1600 واحد در کاهش قند خون موثرتر از انسولين تزريقي بود ولي اختلاف معني داري نداشت. انسولين تزريقي با اختلاف قابل توجهي بالاترين AUC انسولين را داشت (P=0.004) انسولين خوراکي 800 واحد outside بيشترين فراهم زيستي (0.12%) را داشت.
بحث: داروي انسولين خوراکي به روش پليمر SPHC و SPH با وجود اينکه توانسته قند خون را بطور مناسبي در مقايسه با انسولين تزريقي پايين بياورد، اما بعلت فراهم زيستي پايين و تنوع نتيجه در هر بيمار، نمي تواند آرزوي بيماران و محققان در ارايه راه آسان تر استفاده از انسولين برطرف کند و هنوز راه طولاني بر سر راه اين هدف وجود دارد.