تحليل برخي عوامل موثر بر آمادگي مردم شهر تهران در برابر زلزله-سال 1385

مقدمه: تهران از مناطق با پتانسيل لرزه خيزي بالاست. با کسب آمادگي در مواجهه با زلزله مي توان تا حد قابل توجهي از ميزان خسارات حاصله کاست. گام نخست در اين مسير، بررسي آگاهي، نگرش و عملکرد مردم و تحليل عوامل موثر بر آن است تا نيازها و تقاضاهاي آموزشي آنها روشن شود.
روش کار: مطالعه حاضر به صورت مقطعي و توصيفي تحليلي انجام شد. ابزار جمع آوري داده ها پرسشنامه بود که با مراجعه به درب منازل در مناطق 22 گانه شهرداري تهران در سال 1385 و توسط پرسشگران آموزش ديده براي 1211 نفر تکميل گرديد. براي متغيرهاي مورد بررسي نسبت برتري محاسبه و فاصله اطمينان مشخص گرديد و براي تعيين معني داري آماري برخي داده ها، از آزمون x² و براي تطبيق آن از مدل رگرسيون لجستيک استفاده شد.
يافته ها: 588 نفر از شرکت کنندگان در مطالعه (%48.6) مرد بودند. طيف سني افراد مورد مطالعه 15 تا 100 سال براي مردان (16.4±37.3) و 15 تا 84 سال براي زنان (14.6±34.5) بود. در مجموع %31.4 از جمعيت بالاي 15 سال شهر تهران داراي دانش کم، %31.4 داراي دانش متوسط و %37.2 داراي دانش قابل قبول بودند.  %25.6 نگرش نامناسب، %32.5 نگرش متوسط و %41.9 نگرش مناسب داشتند. عملکرد ضعيف در %25.7، عملکرد متوسط در %29 و عملکرد خوب در %45.3 از نمونه ها مشاهده شد.
نتيجه گيري: گروه هاي شغلي خانه دار، بازنشستگان و افراد بيکار، ساکنان غرب، مرکز و جنوب تهران، سالمندان، افراد مجرد، افراد بي سواد و کم سواد، و خانوارهاي پرجمعيت، از آگاهي، نگرش و عملکرد مناسب برخوردار نبودند و نيازمند آموزش و انجام مداخلات علمي اجرايي تشخيص داده شدند.