سابقه و هدف: ناشنوايي يکي از عوارض جدي نوزادان درمان شده در بخش مراقبت ويژه مي باشد. اين مطالعه به منظور غربالگري اختلال شنوايي نوزادان درمان شده در بخش هاي سطح 3 و 2 بيمارستان کودکان اميرکلا انجام شد.
مواد و روشها: اين مطالعه مقطعي به مدت 20 ماه بر روي نوزادان بستري شده در بخش نوزادان در سطح 3 و 2 نوزادان بيمارستان کودکان اميرکلا انجام شد. همه نوزادان قبل از ترخيص توسط گسيل صوتي (OAE) مورد آزمايش قرار گرفتند و آنهائيکه عدم پاسخ دو طرفه (REFR) داشتند، 15 روز بعد و عدم پاسخ يک طرفه 3 ماه بعد توسط ABR مورد آزمايش مجددا قرار گرفتند. پس از تعيين شدت شنوايي نوزاداني که مبتلا به اختلال شنوايي دو طرفه شديد و عميق بودند از ماه سوم توسط سمعک مورد توانبخشي تحت درمان قرار گرفتند و مجددا در ماه نهم توسط ABR تست شدند در صورت عدم پاسخ مناسب پس از يکسالگي جهت پيوند حلزون به مراکز مربوطه ارجاع گرديدند.
يافته ها: در مرحله اول از 363 نوزاد، 311 نفر (85.70%) از تست OAE گذر (PASS) و 52 نفر (14.33%) ارجاع گرديدند (CI95%, 10.70-17.95) از 52 مورد ارجاع شده جهت تعيين شدت اختلال شنوايي توسط ABR فقط 15 نوزاد 4.13% (CI95%: 108-6.19) مبتلا به اختلال شنوايي متوسط، شديد و عميق بودند که از اين تعداد 3 نوزاد مبتلا به اختلال دو طرفه عميق و 5 نوزاد مبتلا به اختلال شنوايي دو طرفه شديد بودند. در کل 2.2% (CI95%: 0.69-3.73) نياز به توانبخشي داشتند.
نتيجه گيري: با توجه به شيوع اختلال شنوايي عميق و شديد در نوزادان درمان شده در بخش نوزادان تا زمانيکه غربالگري کل مواليد در کشور انجام نگردد. لازم است حداقل همه نوزادان درمان شده در بخش نوزادان از نظر شنوايي مورد غربالگري و پيگيري و اقدام قرار گيرند.