تقابل عنصر روايتگري و توصيف در هفت پيکر نظامي

در اين مقاله سعي برآن است که تا به مدد نظريه روايت شناسي ساختارگرا به تحليل و بررسي دو عنصر مهم روايتگري و توصيف در روايت هاي داستاني پرداخته شود. در هر روايت داستاني مکتوبي، روايتگري جنبه اساسي و اوليه آن است که به بازنمايي کنش ها، رخدادها و اعمال شخصيت ها مي پردازد. توصيف نيز عنصر ثانوي هر روايت داستاني است که بازنمايي اشيا، مکان ها و جنبه هاي ايستاي داستان و شخصيت ها از طريق آن صورت مي گيرد. اگر چه توصيف بدون روايتگري نيز مي تواند وجود داشته باشد، به خودي خود نمي تواند سازنده روايت داستاني شود؛ از ديگر سوي هر چند روايتگري عنصر اساسي هر داستان روايي است، هرگز بي نياز از توصيف نيست. روايتگري جنبه پوياي متن است که هم داراي زمان داستان است و هم زمان سخن؛ در حالي که توصيف فقط داراي زمان متن است. توصيفات در متون روايي مي توانند داراي کارکرد تزييني، توضيحي و نمادين باشند و در عين حال فضاي داستان را مشخص کنند. براي ملموس و عملي کردن اين بحث هاي انتزاعي، شواهد و مثال هايي از هفت پيکر نظامي برگزيده ايم که در آن انواع توصيفها موجود است.