تحليل پايداري زيست اجتماعي شهر ايلام با تاكيد بر توزيع کاربري فضاي سبز

يکي از اهداف اصلي در طراحي فضاي سبز دستيابي به آثار اجتماعي آن در هر چه نزديک تر کردن انسان و طبيعت به يکديگر است. فضاي سبز شامل آن بخش از کاربري اراضي مي شود که گياهان و هرگونه سبزينگي اعم از درختان، درختچه ها، گل ها و چمن ها را داشته باشد. علاوه بر اهميت و نقش فضاهاي سبز در زندگي، موضوع توزيع آن در مناطق و نواحي شهر هم از نظر بحث برابري و نابرابري جغرافيايي (درون نسلي) داراي اهميت است. شهر ايلام نه تنها با کمبود فضاي سبز مواجه است بلکه همين مقدار اندک نيز به طور نابرابر در سطح شهر توزيع شده است. اين شهر با داشتن چهار منطقه و چهارده ناحيه شهري، داراي سرانه فضاي سبز 1.39 مترمربع براي هر نفر است در حالي که اين مقدار در سطح کشور 7 - 12 مترمربع و استاندارد جهاني آن 25 - 50 مترمربع براي هر نفر مي باشد. در اين مقاله براي آزمون اين فرضيه که سرانه هاي فضاي سبز با وجود پایين بودن نسبت به سرانه هاي ملي و جهاني، در سطح مناطق و نواحي شهر ايلام از توزيع متعادلي برخوردار نيستند با بدست آوردن نماگرهاي هاي منتخب در بعد پايداري زيست - اجتماعي در سطح شهر ايلام، از مدل استاندارد كردن و آزمون T - test براي اختلاف بين ميانگين ها آن ها استفاده شده است.