اپيدميولوژي و آناليز بقاي سرطان کولورکتال و عوامل مرتبط با آن

اهداف: سرطان کولورکتال از مهم ترين سرطان ها در جهان و شايع ترين سرطان دستگاه گوارش است. اطلاعات پيرامون خصوصيات اپيدميولوژيک و عوامل مرتبط با اين سرطان در ايران محدود است. اين مطالعه با هدف تعيين ميزان بقا و خصوصيات اپيدميولوژيک سرطان کولورکتال و عوامل مرتبط با آن در ايران انجام شد.
مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي به روش گزارش موارد روي 241 بيمار مبتلا به سرطان کولورکتال مراجعه کننده به يکي از بيمارستان هاي شهر تهران طي سال هاي 1383 تا 1388 انجام شد. جمع آوري داده ها بر اساس پرونده بيماران و تماس تلفني انجام شد. از متد هاي آناليز بقا شامل روش کاپلان ماير و رگرسيون کاکس به منظور تعيين بقاي بيماران و مقايسه ميزان هاي بقا در زيرگروه ها استفاده شد. داده ها با نرم افزار SPSS 15 تحليل شد.
يافته ها: ميانگين سن بيماران 14.7±59.7 سال بود. 22.4% سابقه مصرف سيگار و 24.5% سابقه خانوادگي اين سرطان را داشتند. شايع ترين محل، ناحيه رکتوم و در بيشتر موارد درجه تمايزيافتگي تومور خوب گزارش شد. 83.8% از واحد هاي پ‍‍‍‍‍ژوهش تا پايان بررسي زنده بودند. ميانگين بقا پس از تشخيص 1.9±56.5 ماه بود. کمترين و بيشترين ميانگين بقا پس از تشخيص به ترتيب 5.8±47.7 براي سرطان سکوم و 3.2±61.1 براي گروه بدون سابقه مصرف سيگار تعيين شد. بالاترين شانس نسبي بقا 2.12 (فاصله اطمينان 95%: 0.28-15.87) و مربوط به سرطان رکتوم بود.
نتيجه گيري: ميانگين بقاي بيماران پس از تشخيص حدود 5 سال است و به عوامل خطر مختلفي بستگي دارد و ارزيابي اين عوامل از سنين پايين تر ضروري به نظر مي رسد.