فقر و گرايش به مخاطره در مناطق روستايي استان فارس

هدف اين مقاله بررسي فقر در سطوح مختلف گرايش به مخاطره روستاييان است. در بررسي فقر از شاخص هاي نسبت سرشمار فقر، نسبت شکاف فقر و شدت فقر و در تعيين تمايلات ريسکي از روش معادل مطمئن برابر با فعاليت ريسکي فرضي استفاده شد. آمار و اطلاعات مورد نياز به صورت پيمايشي از نمونه اي شامل 120 خانوار در سه روستاي شهرستان فسا از توابع استان فارس در سال 1386 به دست آمد. نتايج بيان مي کند،48.33  درصد روستاييان مورد مطالعه، فقير و51.67  درصد غيرفقير مي باشند. شکاف فقر و شدت فقر براي گروه فقير نمونه مورد مطالعه به ترتيب 0.354 و 0.190 است. از نظر تمايلات ريسکي،46.55  درصد فقراي روستايي ريسک پذير، 34.48 درصد آنان ريسک گريز و 18.97 درصد ريسک خنثي هستند. فقراي ريسک گريز، بيش ترين و فقراي ريسک پذير، كم ترين شکاف فقر را به خود اختصاص داده اند. هم چنين فقراي ريسک گريز، بيش ترين و فقراي ريسک پذير كم ترين حساسيت را نسبت به توزيع درآمد از خود نشان مي دهند.