تحليل بقاي در بيماران ديابتي با پيوند كليه در مركز پيوند بيمارستان نمازي شيراز، 87-1378

مقدمه: نفروپاتي ديابتي شايع ترين علت پيوند كليه و دياليز در بيشتر كشورهاي دنيا است. بيماري كليوي در يك سوم بيماران مبتلا به ديابت بروز مي كند و ميزان مرگ و مير و هزينه درمان را به طور چشم گيري افزايش مي دهد. هدف از اين مطالعه مقايسه ميزان بقاي پيوند كليه در بيماران ديابتي و غيرديابتي، در مركز پيوند بيمارستان نمازي شيراز در فاصله بين سال هاي 87-1378 مي باشد.
مواد و روش ها: اين مطالعه يك مطالعه هم گروهي گذشته نگر بود. براي تعيين ميزان بقاي پيوند كليه از روش كاپلان ماير و براي مقايسه منحني هاي بقا از آزمون لگاريتم رتبه اي استفاده شد. هم چنين، براي مدل سازي عومل موثر در ميزان بقا از مدل رگرسيوني كاكس استفاده شد.
يافته ها: ميانگين مدت زمان پيگيري بيماران 05/31±15/48 (دامنه: 03/118-07/3) ماه بود. ميزان بقاي 9 ساله پيوند كليه در بيماران ديابتي و غيرديابتي به ترتيب 2/84% و 7/85% برآورد شد و با استفاده از مدل رگرسيوني كاكس، مشخص شد كه سن دهنده زير 40 سال، عامل موثر در ميزان بقاي بيشتر پيوند كليه در بيماران ديابتي است.
نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين مطالعه، ميزان بقاي پيوند كليه در بيماران ديابتي و غيرديابتي اختلاف معني داري با هم ندارند و بنابراين اين روش درماني مي تواند گزينه مناسبي براي بيماران مبتلا به نفروپاتي ديابتي باشد.