بررسي ارتباط بين وضعيت رفلكس هاي دهاني و تعداد اندام هاي مبتلا در كودكان فلج مغزي اسپاستيك

سابقه و هدف: فلج مغزي يك اختلال حركتي ناشي از آسيب مغزي غير پيش رونده مي باشد كه به دليل بروز ضايعه در دستگاه اعصاب مركزي بوده و معمولا با اختلالات ديگري همراه است. وجود رفلكس هاي غيرطبيعي از جمله رفلكس هاي دهاني از علايم معمول بيماران اسپاستيك مي باشد. هدف پژوهش حاضر مقايسه وضعيت رفلكس هاي دهاني در دو گروه كودكان فلج مغزي اسپاستيك دو و چهار اندام مبتلا مي باشد.
مواد و روش ها: در اين تحقيق غيرمداخله اي، توصيفي – تحليلي، 45 كودك اسپاستيك دو و چهار اندام مبتلا 5-10 ساله شركت داشتند. الگوي رفلكس هاي دهاني شامل بلع، زبان، لب، شير خوردن، گاز گرفتن، جويدن، كامي - حلقي، باز شدن دهان و چرخشي از طريق مشاهده و معاينه مستقيم مورد بررسي قرار گرفت. معيارهاي ورود به مطالعه نداشتن مشكلات هوشي، بينايي، شنوايي و مشكل در ساختمان دهان مثل شكاف كام بود.
يافته ها: نتايج بدست آمده نشان داد كه همه الگوهاي رفلكس هاي دهاني در هر دو گروه به صورت مهار نشده ديده مي شوند. بين وضعيت رفلكس هاي زبان، گاز گرفتن و بلع در كودكان اسپاستيك چهار و دو اندام مبتلا ارتباط معني داري وجود دارد، بدين شكل كه فركانس تعداد رفلكسهاي غيرطبيعي فوق در كودكان فلج مغزي با چهار اندام به ميزان معني داري بيشتر از كودكان فلج مغزي با دو اندام مبتلا بود. بين وضعيت ساير رفلكس هاي دهاني در اين دو گروه ارتباط معني داري مشاهده نشد.
نتيجه گيري يافته هاي اين مطالعه وجود رفلكس هاي غيرطبيعي دهاني در هر دو گروه كودكان فلج مغزي اسپاستيك با درگيري دو و يا چهار اندام نشان داد. چون اين رفلكس ها بر تغذيه و توليد صداهاي گفتاري تاثير دارند، مداخلات لازم و زودتر براي توسعه و تكامل اين رفلكس ها از طريق روشهاي توانبخشي ضروري به نظر مي رسد.