آمايش سرزمين به منظور فرآيند گردشگري شدن آن با بهره گيري از سامانه اطلاعات جغرافيايي (GIS) (مطالعه موردي: حوزه آبخيز طالقان، زير حوزه خودكاوند)

به كارگيري سامانه GIS، يكي از جديدترين روش هاي انجام در ارزيابي اراضي و اجراي پروژه هاي آمايش سرزمين است. اين بررسي با هدف تعيين كاربري هاي منطبق بر توان طبيعي سرزمين و بهبود مديريت حوزه هاي آبخيز با بهره گيري از ابزار GIS در منطقه طالقان انجام پذيرفت. بر اين پايه در آغاز، منابع اکولوژيک و اقتصادي - اجتماعي شناسايي و نقشه سازي شدند، داده هاي بدست آمده رقومي شده و به همراه ديگر داده هاي توصيفي براي ايجاد پايگاه داده ها به محيط GIS وارد شدند و با تجزيه و تحليل بيش از 15 لايه اطلاعاتي واحدهاي همگن زيست محيطي تعيين شد. سپس با بهره گيري از مدل تلفيقي برنامه ريري و مديريت آبخيز (6) و در نظر گرفتن ويژگي هاي طبيعي و اقتصادي - اجتماعي آبخيز، تعيين اولويت بين كاربري هاي مجاز انجام و كاربري هاي بهينه پيشنهادي معرفي شدند. در پايان نيز دو نقشه آمايش سرزمين و كاربري فعلي اراضي بر همديگر در محيط GIS همخواني داده شدند و ميزان همخواني كاربري هاي مناسب و كاربري هاي فعلي و دقت و قابليت سامانه GIS در تعيين كاربري هاي همخواني بر توان سرزمين مورد بررسي قرار گرفت. نتايج بدست آمده از همخواني دو نقشه آمايش سرزمين و كاربري فعلي اراضي بر همديگر، نشان مي دهد كه 17 درصد حوزه مورد بررسي داراي كاربري بهينه و 83 درصد حوزه نياز به تغيير كاربري دارد. همچنين نتايج بدست آمده نشان دهنده توان پايين حوزه آبخيز مورد بررسي براي توسعه روستايي (0.06 درصد از سطح حوزه) و توان بالاي آن براي ايجاد و توسعه گردشگري بومي و طبيعي مي باشد.