درآمدي بر شعر شرف الدين انصاري

شعر دوره سقوط با ويژگيهاي خاص در تاريخ ادب عربي معرفي شده است.
تقليد و تکرار و عدم نوآوري شعرا، رشد کمي شعر، معماگويي، بازي با حروف و کلمات، و استعمال بيش از حد صنايع بديعي، از جمله صفاتي است که شعر دوره سقوط را به آنها متصف نموده اند. شرف الدين انصاري از شعراي قرن هفتم اين دوره است. اغراض شعري او به مدح اختصاص يافته و فقط سه مورد رثاء در کل ديوان او ملاحظه مي شود. او ابيات امرؤالقيس، متنبي، ابوتمام، کعب بن زهير، و عمربن ربيعه را تضمين نموده، و همه تضمين ها از يک سطح برخوردار نيستند بلکه بعضي از آنها نقد پذيرند. زهديات در شعر او از جايگاه ويژه اي برخوردار است، که اين امر به زمان شاعر و روحيه فرديش باز مي گردد. اصطلاحات عروضي به کار رفته در شعرش و معماهاي رد و بدل شده بين او و پدرش، از تاثير او از عوامل سقوط حکايت مي کند. اقتباس هاي قرآني در اشعار او بسيارند. بعضي از اين اقتباس ها به علت تکرار و کثرت، قوه خيال شاعر را تحت تاثير قرار داده است، ولي بر خلاف ديگر شعرا آيات محدود به سوره هاي خاصي نيست و از پراکندگي خوبي برخوردار است. اقتباس از آيات سوره شمس و نازعات به عنوان نمونه بارز اقتباس در شعر عربي مشهور گشته است. در مدائح نبوي او بر خلاف ديگر بديعه سرايان تاريخ و حديث و روايت کمتر به چشم مي خورد، علاوه بر اينکه اهل بيت (ع) در کنار پيامبر (ص) مورد توجه قرار گرفته است.