بررسي ارتباط استفراغ حاملگي با شاخص توده بدني و کيفيت زندگي

مقدمه: عقيده بر اين است که 50 تا 80 درصد زنان تهوع و استفراغ را در حاملگي تجربه مي کنند که معمولا در هفته 4 تا 7 بعد از لقاح شروع مي شود. تهوع و استفراغ حاملگي مي تواند کارايي افراد را بشدت کاهش دهد و درجه اين محدوديت در ارتباط با شدت تهوع و استفراغ دوران بارداري است. هدف از اين مطالعه بررسي تاثير شاخص توده بدني بر شدت استفراغ حاملگي و تعيين رابطه شدت استفراغ حاملگي بر کيفيت زندگي است.
روش کار: پژوهش حاضر از نوع تحليلي – مقطعي است. 140 خانم باردار که در سنين 12-4 هفته حاملگي بوده و به درمانگاههاي پره ناتال بيمارستانهاي منتخب مراجعه کرده بودند به صورت تصادفي انتخاب شدند. تمام خانم ها پرسشنامه اي شامل متغيرهاي مربوط به بارداري و متغيرهاي دموگرافيک را تکميل کردند و شاخص توده بدني محاسبه گرديد. شدت استفراغ شامل تعداد استفراغ، ميزان استفراغ، حجم استفراغ در 12 ساعت گذشته مورد ارزيابي قرار گرفت. افراد به دو گروه خفيف استفراغ حاملگي (نمرات 6-3) و گروه متوسط و شديد استفراغ حاملگي (نمرات 7 و بالاتر از آن) تقسيم گرديدند. جهت ارزيابي کيفيت زندگي از پرسشنامه کيفيت زندگي مرتبط با سلامتي در تهوع واستفراغ حاملگي استفاده گرديد. داده ها با استفاده از آزمون t و کاي اسکوئر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.
نتايج: شاخص توده بدني به طور معني داري در گروه متوسط و شديد استفراغ حاملگي پايين تر از گروه خفيف استفراغ حاملگي بود. ميانگين شاخص توده بدني در گروه متوسط و شديد 76/2±91/21 و در گروه خفيف 32/3±77/23 بود (P<0.05). افرادي که در گروه متوسط و شديد قرار داشتند، کيفيت زندگي پايين تري را در مقايسه با گروه خفيف استفراغ حاملگي گزارش کردند (P<0.05).
نتيجه گيري: افراد دچار شاخص توده بدني پايين تر در حاملگي دچار استفراغ هاي شديدتري مي گردند و شدت استفراغ خاملگي با کاهش کيفيت زندگي مرتبط مي باشد.