بررسي همراهي چندشکلي پروموتر ژن رزيستين با ديابت نوع ٢

مقدمه: اخيرا رزيستين به عنوان يک آديپوکين مهم مورد توجه قرار گرفته که ممکن است در ارتباط بين چاقي و مقاومت به انسولين نقش داشته باشد. بررسي پلي مورفيسم هاي ژن رزيستين، به خصوص در ناحيه پروموتور آن با سطح سرمي رزيستين و ابتلا به ديابت نوع 2 مرتبط مي باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسي ارتباط بين پلي مورفيسم -420 C/G ژن رزيستين با ديابت نوع 2 در جمعيت ايراني مي باشد.
روش ها: مطالعه حاضر بر روي 47 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 و 66 فرد سالم به عنوان گروه کنترل انجام گرفت. از نمونه هاي خون کامل شرکت کنندگان، استخراج DNA صورت گرفت. از طريق PCR-RFLP وضعيت پلي مورفيسم و ميزان آلل هاي C و G جمعيت مورد مطالعه مشخص گرديد. سپس ارتباط بين ژنوتيپ ها و متغيرهاي باليني و بيوشيميايي نظير سن ابتلا در بيماران، قندخون ناشتا و HbA1C بررسي گرديد.
يافته ها: فراواني ژنوتيپ CC در افراد ديابتي (%48.9) حدود دو برابر افراد سالم (%24.2) بود و خطر نسبي ژنوتيپ CC براي ديابت 2.99 (فاصله اطمينان 1.34-6.68:%95) برآورد گرديد (P=0.009). فراواني آلل C در افراد ديابتي بالاتر از افراد سالم بود که البته اين اختلاف از نظر آماري معنادار نبود (P=0.13). همچنين افراد ديابتي مبتلا به ديابت نوع 2 که داراي ژنوتيپ CC بودند، نسبت به ساير ژنوتيپ ها داراي کمترين سن ابتلا و بالاترين ميزان قندخون ناشتا و HbA1C بودند؛ البته اين اختلاف ها از نظر آماري معنادار نبودند.
نتيجه گيري: يافته هاي اين مطالعه نشان مي دهد که چندشکلي پرتوموتور ژن رزيستين، با ديابت نوع 2 همراهي دارد به طوري که ژنوتيپ CC در مقابل CG و GG، شانس ابتلا به ديابت نوع 2 را افزايش مي دهد.