بررسي ارتباط بين سودآوري و نقدينگي در شرکت ها و تاثير آن بر سود تقسيمي

سياست تقسيم سود براي ساليان متمادي يكي از چالش هاي مهم مسايل مالي بوده است. احتمالا بهترين ارتباط شناخته شده بين تغييرات سود شرکت ها و سود تقسيمي، مدلي است كه توسط لينتنر در سال 1956 پيشنهاد شده است. در اين تحقيق كلاسيك، لينتنر بيان مي كند كه سياست تقسيم سود شركت، بخش ثابتي از سودهاي جاري است. مدل هاي هموارسازي سود تقسيمي سنتي لينتنر (1956) و فاما و بابياك2 (1968) بيان مي كنند كه سود تقسيمي مبتني بر سودهاي جاري و گذشته است. مطالعات بسياري در زمينه عوامل تاثيرگذار بر سياست تقسيم سود و ميزان سود تقسيمي صورت گرفته است. تحقيق حاضر، پس از بحث در مورد سير تاريخي اين مطالعات و مقايسة آن ها، به بررسي ارتباط توان سودآوري و توان ايجاد وجه نقد (نقدينگي) شركت ها با سود تقسيمي مي پردازد. هم چنين، تحقيق حاضر تاثير نوع صنعتي را که شركت ها در آن حوزه فعاليت مي كنند، بر اين ارتباطات و سود تقسيمي، مورد بررسي قرار خواهد داد.
در تحقيق حاضر نمونه گيري به روش گروهي انجام شده و فرضيات به وسيله تحليل رگرسيون خطي و چندگانه، تحليل واريانس و ايجاد متغير مجازي در رگرسيون چندگانه، مورد آزمون قرار گرفته است. سود هر سهم (EPS) به عنوان معيار سودآوري در سال t و خالص جريان وجه نقد به اضافه سود پرداختي (خالص جريان وجه نقد قبل از توزيع سود تقسيمي) در سال t+1 به عنوان معيار نقدينگي انتخاب شده اند.
نتايج حاصل از آزمون فرضيات نشان دهنده وجود ارتباط قوي بين سودآوري و سود تقسيمي، ارتباط ضعيف بين نقدينگي و سود تقسيمي، و عدم تاثير نوع صنعت بر سود تقسيمي است.