افزایش تقاضای روزافزون کالاهای کشاورزی و مدیریت ضعیف استفاده از منابع موجود در کشور سبب شده است به منظور برطرف ساختن نیاز داخلی، بخش عظیمی از درآمدهای کشور صرف واردات این نوع کالاها شود. لذا به منظور مدیریت هر چه بهتر واردات محصولات کشاورزی و شناسایی ابزارهای لازم به منظور کنترل واردات بی رویه برخی از این محصولات، در مطالعه حاضر، الگوی واردات محصولات کشاورزی ایران (گندم، جو، ذرت، شکر، برنج، گوشت مرغ، گوشت قرمز، تخم مرغ و دانه های روغنی) تحلیل و ارزیابی شد. نتایج نشان داد که سیاست های قیمتی در واردات محصولات تخم مرغ، گوشت مرغ و گندم، به دلیل اثرگذاری بیشتر، اهمیت بالاتری دارد. همچنین متغیر تعرفه وارداتی در محصولات گندم، گوشت قرمز و جو، به عنوان ابزاری از سیاست های تجاری، حائز اهمیت بیشتری است. در نهایت، بررسی متغیر نوسان های نرخ ارز نیز نشان داد که اثر گذاری آن در برخی از محصولات مثبت (گوشت قرمز) و در برخی از محصولات منفی (شکر) است. لذا پیشنهاد می شود به منظور مدیریت کاراتر واردات محصولات کشاورزی، حمایت از تولیدکنندگان داخلی و برقراری امنیت غذایی به واسطه موجود بودن غذا در کشور، از ابزارهای سیاستی مناسب همگام با سیاست های تجاری فعلی استفاده شود.

تعرفه فصلی نوعی از تعرفه گمرکی است که در مقاطع مختلف زمانی با نرخ متفاوتی وضع می شود. از تعرفه فصلی موقعی استفاده می شود که توازن عرضه و تقاضا به طور معنی داری در فصول مختلف سال تغییر می کند. دایره شمول تعرفه فصلی صرفا به محصولات کشاورزی محدود نمی شود، بلکه بدلیل تغییرات فصلی در میزان تقاضا و عرضه می تواند حوزه نسبتا وسیع تری را دربرگیرد. ماهیت شکل گیری تعرفه فصلی عمدتا بر دو محور نوسان قیمت ها و ضرورت تنظیم بازار استوار است. در تدوین این مقاله سه هدف مدنظر بوده است:1. شناسایی آن دسته از محصولات کشاورزی که باید مشمول تعرفه فصلی قرار گیرند؛ 2. مشخص کردن ماه هایی از سال که تعرفه فصلی باید بر این محصولات اعمال شود و3. تعیین میزان تعرفه فصلی برای این محصولات. روش مطالعه تعرفه فصلی با استفاده از روش شکاف قیمتی و حقوق ورودی موجود برای سالهای 1376 تا 1384 محاسبه و تحلیل شده است.مطابق نتایج پژوهش در میان 294 محصول کشاورزی، 8 محصول شامل سیب درختی، پرتقال، انگور، سیب زمینی، پیاز، نخود، هندوانه و گوجه فرنگی به سبب نوسان در بهای ماهانه در طی دوره جهت اعمال تعرفه فصلی در اولویت قرار دارند. دوره زمانی اعمال تعرفه فصلی- دوره برداشت و کف شاخص بهای ماهانه- محصولات فوق بشرح زیر است: سیب درختی: مرداد تا اول اسفند؛ پرتقال: مهر تا اول اسفند؛ انگور: مرداد تا اول اسفند؛ سیب زمینی: تیر تا اول اسفند؛ پیاز: اردیبهشت تا اول دی؛ نخود: خرداد تا شهریور؛ هندوانه: تیر تا اول آذر؛ گوجه فرنگی: خرداد تا اول دی هر سال. مضافا، مطابق نتایج تحقیق، نرخ تعرفه فصلی (که برابر با تعرفه تثبیت شده یا حداکثر نرخ تعرفه مجاز دانسته شده) برای واردات در دوره برداشت از حداکثر 81 درصد برای هندوانه تا حداقل 47.5 درصد برای سیب زمینی برآورد می شود.

بازار محصولات کشاورزی با فراز و نشیب هایی در قیمت کالاها روبه روست که عموماً ذات بازار تلقی شده و نشان دهنده اتفاقات رخ داده در بازار می-باشد؛ گاهی بازار با واکنش های شدید خارج از انتظار رویارو می شود که دارای اثرات منفی بر وضعیت اقتصادی مردم است. در این ارتباط، مسئله بی ثباتی بازار و شکل گیری حباب قیمتی یکی از موضوع های مهم در بازار محصولات کشاورزی است که وجود آن با توجه به نقش کالاهای کشاورزی به ویژه محصولات راهبردی در تأمین نیاز غذایی مردم، دارای اثر منفی بر امنیت غذایی شهروندان است. در این مقاله، وجود حباب قیمتی در بازار واردات برخی محصولات راهبردی وارداتی ایران در سال های 1357 تا 1390 با استفاده از روش بازگشتی جدید پیشنهاد شده به وسیله فیلیپس و همکاران مورد آزمون قرار گرفت. یافته های بدست آمده از آزمون های پژوهش نشان داد که در بین محصولات روغن خوراکی، گندم، جو و چای، رفتار قیمتی محصول جو حبابی است و وجود حباب قیمتی در محصولات روغن خوراکی، گندم و چای تأیید نشد. حباب قیمتی موجود در محصول جو موجب بی ثباتی بازار این محصول می شود و بر امنیت غذایی مردم اثر منفی دارد؛ برای کاهش این اثرات، لازم است تا با پیش بینی صحیح بازار، امکانات لازم برای ذخیره سازی محصول و توسعه کشت داخلی فراهم شود.

اصلاحاتی که در سیاست تجاری کشاورزی ایران و در برنامه سوم توسعه صورت گرفته، در دو دهه گذشته کم سابقه بوده است. مقاله حاضر ابتدا تلاش دارد عملکرد گذشته و موجود سیاست تجاری کشاورزی  ایران را مطالعه نماید و آنگاه در شرایط برچیده شدن کلیه موانع ومحدودیت های تجاری غیرتعرفه ای،  اینکه چه معادل تعرفه ای می بایستی جایگزین شود را تحلیل نماید. بدین منظور، این مقاله ابتدا مطالعه ای جامع از سیاست تجاری کشاورزی ایران در ابعاد مختلف در گذشته و حال به دست می دهد و سپس روند و تجربه سیاست تجاری کشاورزی در مقیاس جهانی بیان می شود و آنگاه نتایج تحقیق برای دوره زمانی 80-1368 با روش تحقیق استفاده شده در مذاکرات تجاری دور اروگوئه ارایه می شود و در نهایت مباحث ارایه شده در مقاله، مورد جمع بندی قرار گرفته و با ارایه پیشنهادها خاتمه می یابد.

تامین مواد غذایی برای جمعیت در حال گسترش کشور و همچنین ضرورت خوداتکایی هر چه بیشتر در تولید محصولات استراتژیک سبب شده است که سیاستگذاران ضمن تحلیل کارایی روش های فعلی تامین و بازاررسانی مواد غذایی، در پی شناخت عوامل موثر بر واردات و تولید محصولات کشاورزی باشند. این امر امکان برنامه ریزی برای افزایش کارایی، تامین و بازاررسانی مواد غذایی را بیشتر میسر می سازد.مطالعه حاضر تلاش دارد که اثر سیاست های مختلف را بر بخش کشاورزی مشخص نموده و عوامل موثر بر عرضه و واردات محصولات اساسی بخش کشاورزی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. بررسی ها نشان می دهد که سیاستگذاری های مرتبط با تولید داخلی و واردات محصولات کشاورزی با اختلال و بی ثباتی فراوانی مواجه بوده و هیچگاه بدرستی در جهت حمایت از این بخش عمل نکرده است. بسیاری از سیاست ها همچون قیمت گذاری، موانع تعرفه ای و غیرتعرفه ای، ارزی، تجاری و . . . اثرات منفی ضد حمایتی بر تولیدکنندگان داشته و به صورت مالیات پنهان بر بخش کشاورزی عمل نموده است؛ بنابراین زیرساخت های این بخش با مشکل جدی روبرو می باشد. اگر هدف سیاست گذار تامین بیشتر مواد غذایی از طریق تولید داخلی و کاهش آسیب  پذیری اقتصاد از نوسانات بازارهای بین المللی محصولات کشاورزی باشد، باید حمایت مثبت از بخش به طور جدی مدنظر قرارگرفته، از حالت نظری خارج گردد.

افزایش تقاضای روز افزون کالاهای کشاورزی و همچنین مدیریت ضعیف استفاده از منابع موجود در کشور سبب شده تا به منظور برطرف ساختن نیاز داخلی، بخش عظیمی از درآمدهای کشور صرف واردات این نوع کالاها شود. لذا به منظور مدیریت هر چه بهتر واردات محصولات کشاورزی و شناسای ابزارهای لازم به منظور کنترل واردات بی رویه برخی از این محصولات، در مطالعه حاضر، الگوی واردات محصولات کشاورزی ایران (گندم، جو، ذرت، شکر، برنج، گوشت مرغ، گوشت قرمز، تخم مرغ و دانه های روغنی) برای دوره ی زمانی 90-1360 مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که سیاست های قیمتی در واردات محصولات تخم مرغ، گوشت مرغ و گندم، به دلیل اثرگذاری بیشتر، از اهمیت بالاتری برخوردار است. همچنین متغیر تعرفه وارداتی در محصولات گندم، گوشت قرمز و جو، به عنوان ابزاری از سیاست های تجاری حائز اهمیت بیشتری می باشد. در نهایت بررسی متغیر نوسانات نرخ ارز نیز نشان می دهد که اثر گذاری آن در همه محصولات مثبت منفی است. لذا پیشنهاد می شود به منظور مدیریت کاراتر بر واردات محصولات کشاورزی، حمایت از تولیدکنندگان داخلی و برقراری امنیت غذایی به واسطه ی موجود بودن غذا در کشور، از ابزارهای سیاستی مناسب همگام با سیاست های تجاری فعلی، استفاده شود.

این مطالعه با هدف تحلیل نحوه تعدیل واردات محصولات حساس و خاص کشاورزی و همچنین شناسایی عوامل موثر بر واردات آنها صورت گرفت. محصولات منتخب مطالعه شامل غلات، روغن سویا و آفتابگردان، گوشت مرغ و گوشت قرمز، شکر و کنجاله سویاست که در دوره زمانی 1390-1360 بیش از 80 درصد از واردات کالاهای کشاورزی را به خود اختصاص داده اند. به منظور دستیابی به اهداف مطالعه حاضر، از روش هم جمعی و الگوی تصحیح خطا استفاده شد. عوامل تعیین کننده واردات کالاهای منتخب شامل نسبت قیمت وارداتی به قیمت داخل، نرخ تعرفه، تولید داخلی، تولید ناخالص داخلی بدون نفت و درآمدهای نفتی، بر اساس روش تجزیه و تحلیل اکتشافی اطلاعات (EDA) انتخاب شد و در تصریح تابع تقاضای واردات محصولات مورد استفاده قرار گرفت.یافته های مطالعه نشان داد که واردات کالاهای منتخب در بلندمدت و کوتاه مدت نسبت به تغییرات متغیرهای یادشده حساسیت پایینی دارد. از میان متغیرها نیز در مجموع دامنه اثرگذاری متغیر نسبت قیمت وارداتی به قیمت داخل گسترده تر از سایر متغیرها ارزیابی شد. تحلیل الگوی تصحیح خطا نشان داد که انحراف واردات کالاهای منتخب در کوتاه مدت نسبت به روند بلندمدت آن حداکثر طی دو دوره تعدیل می شود. همچنین بررسی پایداری ضرایب به دست آمده حاکی از پایداری این ضرایب بود.