لوله گذاری تراشه در جریان بیهوشی عمومی می تواند منجر به استریدور و لارنگواسپاسم پس از اعمال جراحی گردد. در کودکان به دلیل تفاوت آناتومیکی حنجره با بالغین، احتمال بروز این عوارض بیشتر می باشد، از طرفی این عوارض به دلیل بروز هیپوکسی می تواند تهدید کننده حیات باشند. لذا در خصوص پیشگیری از این عوارض روش ها و داروهای مختلفی مورد بحث محققین مختلف قرار گرفته و نتایج متفاوتی گزارش شده است. در خصوص مزایای اسپری بکلومتازون در این خصوص اتفاق نظر وجود ندارد. با عنایت به بحث انگیز بودن موضوع، مطالعه حاضر انجام گردید. در این کارآزمایی بالینی تعداد 200 کودک 1 تا 10 ساله کاندیدای اعمال جراحی مختلف را (به جز اعمالی که روی ناحیه سر و گردن و حلق صورت می گیرد) که همگی از گروه ASA1 بودند را بطور راندوم به دو گروه مساوی تقسیم نمودیم. آماده سازی قبل از عمل، مدت زمان ناشتا، روش القای بیهوشی و داروهای مصرف شده در حین القا بیهوشی و نگهداری در تمام موارد یکسان بوده است (تیوپنتال سدیم 6 میلی گرم/ کیلوگرم، سوکسی نیل کولین 2 میلی گرم/کیلوگرم، فتانیل2 میکروگرم/کیلوگرم، O2، N2O به نسبت مساوی و هالوتان). در گروه مورد مطالعه قبل از قرار دادن لوله تراشه، نواحی گلوت آغشته به 2 پاف اسپری بکلومتازون گردیده است و در گروه شاهد از دارویی در این خصوص استفاده نشده است. پس از اتمام عمل جراحی، کودک به ریکاوری منتقل و لوله تراشه در حالت بیداری خارج گردیده است. در ریکاوری وجود یا عدم وجود استریدور ولانگواسپاسم در فرم هایی از قبل تهیه شده ثبت شده است.  میانگین سنی و توزیع فراوانی جنس در دو گروه تفاوت معناداری باهم ندارند (P>0.05).شیوع استریدور در گروه مورد مطالعه 8% و در گروه شاهد 29% بوده است و شیوع لانگواسپاسم نیز در گروه مورد مطالعه 0% و در گروه شاهد 5% بوده و در تمام موارد P<0.05 بدست آمده  لذا تفاوت بین دو گروه از نظر آماری معنادار می باشد. با عنایت به نتایج فوق استفاده از اسپری بکلومتازون در ناحیه حنجره باعث کاهش شدید بروز استریدور ولارنگواسپاسم بعد از اعمال جراحی در اطفال می گردد، لذا مصرف روتین آنرا پیشنهاد می کنیم.

آسپیراسیون ریوی یکی از عوارضی است که علیرغم انسیدانس پایین آن یعنی 1.4 تا 6 در ده هزار، بسیار مورد توجه و مطالعه قرار گرفته است. با توجه به انواع مختلف مواد آسپیره شده و مقدار آن طیف بیماری می تواند از پنومونی خفیف تا سندرم دیسترس تنفسی شدید و عدم جبران قلبی و نارسایی کلیه متغیر باشد. موربیدیتی آسپیراسیون به سه حالت زیر می تواند باشد: 1) آسپیراسیون مقدار کم مایع با pH خیلی پایین که باعث ایجاد پنومونیت شیمیایی می شود. 2) مقدار زیاد مایع خنثی که ایجاد فیزیولوژی شبیه غرق شدگی می کند 3) مواد پارتیکولر که موجب انسداد راه های هوایی کوچک یا بزرگ و پاسخ های التهابی می گردد. pH مواد آسپیره شده پایین تر از 2.5، اسیدی و بالاتر از 2.5، غیر اسیدی یا خنثی در نظر گرفته می شود. مورتالیته بعد از آسپیراسیون مواد اسیدی 70-3% است که بیشترین مقدار مربوط به سندرم مندلسون (پنومونیت شیمیایی حاد) است. مورتالیتی آسپیراسیون مواد غیر اسیدی پایین تر بوده، آسپیراسیون خونی self- limited است و اسیدوز متابولیک و افزایش فشار شریان پولمونر ایجاد نمی کند. با وجود این در آسپیراسیون خونی نیز اداره صحیح و درمان مناسب بیماران جهت کاستن از عوارض بعدی ضروری است. بیمار معرفی شده پایین موردی از آسپیراسیون خون به دنبال لارنگواسپاسم است که در مورد اداره و درمان توضیح داده می شود.

زمینه و هدف: از عوارض مهم بعد از عمل جراحی تانسیلکتومی لارنژیت، لارنگوسپاسم و خونریزی از محل عمل است. این عوارض شایع ترین علل مرگ و میر به دنبال تانسیلکتومی می باشد. در این مطالعه بروز هر یک از این عوارض و ارتباط آنها با کاربرد ژل لیدوکائین، سن و جنس بیماران مورد بررسی قرار گرفت.روش مطالعه: این مطالعه به صورت مداخله ای بر روی 100 بیمار 15-5 ساله ای که در مدت 6 ماه (تابستان و پائیز1380 ) در بیمارستان رسالت شهرکرد تحت تانسیلکتومی قرار گرفتند، انجام شد. بیماران به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه مساوی شاهد (لوله گذاری بدون ژل لیدوکائین) و مورد (لوله گذاری با ژل لیدوکائین 2%) قرار گرفتند. در هر دو گروه، بیماران از نظر خونریزی حین عمل، لارنگواسپاسم در طی دو ساعت اول پس از عمل و لارنژیت در طی 24 ساعت اول پس از عمل بررسی شدند.نتایج: در مطالعه انجام شده بروز لارنگواسپاسم و لارنژیت به ترتیب 8 درصد و 17 درصد به دست آمد. ارتباطی بین لارنگواسپاسم و لارنژیت با سن و جنس بیماران وجود نداشت. بروز خونریزی 16 درصد بود که با گروه های سنی ارتباط مستقیم داشت. همچنین خونریزی در جنس مونث بیشتر از مذکر بود. در این مطالعه مشخص شد ژل لیدوکائین در کاهش لارنگواسپاسم موثر می باشد اما بر بروز لارنژیت و خونریزی تاثیری ندارد.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه استفاده از ژل لیدوکائین 2% برای پیشگیری از لارنگواسپاسم بعد از تانسیلکتومی توصیه می شود.

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین عوارض عمل تانسیلکتومی، لارنگواسپاسم می باشد که منجر به انسداد راه هوایی، هیپوکسی و هیپرکاربی شریانی می شود. این مطالعه به منظور مقایسه اثر پروپوفول با تیوپنتال سدیم به عنوان داروهای القاء کننده بیهوشی بر میزان و شدت بروز لارنگواسپاسم بعد از اکستوباسیون در اعمال جراحی تونسیلکتومی انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، در بیمارستان قدس قزوین بر روی 60 کودک 12-3 ساله ای که کاندید عمل جراحی الکتیو تونسیلکتومی بودند انجام شد. این بیماران به صورن تصادفی به دو گروه مساوی 30 نفری تقسیم شدند. روش انجام بیهوشی در هر دو گروه کاملا یکسان بود بجز در زمان القاء بیهوشی که بیماران یک گروه پروپوفول و بیماران گروه دیگر تیوپنتال سدیم دریافت کردند. در انتهای عمل، پس از بازگشت تنفس خود به خودی، با حجم جاری و تعداد مناسب بیماران اکستوبه گردیدند. سپس میزان بروز و شدت لارنگواسپاسم مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات به دست آمده با نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های آماری تی، مجذور کای و آزمون دقیق فیشر تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: 83 درصد بیماران گروه تیوپنتال سدیم و 93 درصد بیماران گروه پروپوفول دچار لارنگواسپاسم نشدند و میزان و شدت بروز لارنگواسپاسم بعد از اکستوباسیون، در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت (p=0.535).نتیجه گیری: پروپوفول و تیوپنتال سدیم به عنوان داروهای القاء کننده بیهوشی بر میزان و شدت بروز لارنگواسپاسم اثر مشابهی دارند.

هدف: از آنجاییکه انقباض حنجره در کودکان در هنگام خروج لوله تراشه از شیوع بالایی برخوردار است، و از طرفی انقباض حنجره یک فوریت مهم پزشکی است و می تواند جان بیمار را در مدت کوتاهی مورد تهدید جدی قرار دهد، و متخصص بیهوشی را به چالش بکشاند، و از سویی دگزامتازون وریدی دارای مزایای فراوان طی بیهوشی و کمترین عوارض شناخته شده است، بنابراین در مطالعه حاضر تاثیر دگزامتازون وریدی بر پیشگیری از انقباض حنجره به دنبال خارج نمودن لوله تراشه در کودکان مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی دوسوکورمی باشد، تعداد 90 کودک که کاندید عمل جراحی انتخابی بودند به صورت تصادفی به دو گروه 45 نفری تقسیم شدند. سپس جهت بیماران بعد از القا بیهوشی، یک در میان از داروی دگزامتازون با دوز 0.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن یا دارونما بصورت وریدی و با حجم مساوی در سرنگ های کد بندی شده، استفاده شد. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS ver 15 و آزمون Mann-Whitney U test مقایسه گردید.یافته ها: در گروهی که دگزامتازون دریافت کرده بودند، هیچ موردی از انقباض حنجره مشاهده نشد، ولی در گروهی از بیماران که دارونما دریافت کرده بودند، شش مورد انقباض حنجره مشاهده شد (معادل 14 درصد) (Pvalue=0.026).نتیجه گیری: با توجه به تاثیر فاحش تک دوز دگزامتازون وریدی در پیشگیری از انقباض حنجره (P=0.026)، توصیه می شود به کلیه کودکانی که کاندید عمل جراحی هستند، و قرار است به روش بیهوشی عمومی با لوله تراشه مورد عمل جراحی قرار گیرند، دگزامتازون وریدی با دوز نیم میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و تا حداکثر ده میلی گرم بعد از القا بیهوشی، تزریق گردد.

زمینه و هدف: تهوع و استفراغ بعد از عمل و لارنگواسپاسم از علل شایع و مهم مشکلات بعد از اعمال جراحی است. این مطالعه به منظور مقایسه بروز تهوع و استفراغ و لارنگواسپاسم بعد از عمل جراحی زیرناف در کودکان با دو روش بیهوشی تنفس کنترله و خودبخود انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی دوسوکور روی 192 کودک (125 پسر و 67 دختر) 7-2 ساله کاندید اعمال جراحی زیرناف با کلاس ASA-I و تخمین زمان یک ساعته عمل جراحی در بیمارستان مرکز طبی کودکان تهران طی سال های 88-1389 انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تنفس کنترله و خودبخود تقسیم شدند. پس از القای بیهوشی به بیماران گروه اول (تنفس کنترله) آتراکوریوم تزریق شد و بیهوشی با تنفس مکانیکی ادامه داده شد. در بیماران گروه دوم (تنفس خودبخود) بعد از افزایش تدریجی دوز هالوتان و اطمینان از عمق کافی بیهوشی، لوله گذاری داخل تراشه انجام شد و اجازه تنفس خودبخود حین عمل داده شد. بعد از لوله گذاری، بیهوشی تمام بیماران با هالوتان 2-1 درصد و مخلوط N2O/O2 انجام شد. میزان تهوع، استفراغ، لارنگواسپاسم، ترشحات فراوان بعد از عمل در دو گروه ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-13، student’s t-test، chi-square و fisher’s exact test تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میزان تهوع بعد از عمل به طور غیرمعنی داری در بیماران گروه تنفس کنترله (8 درصد) بیشتر از گروه تنفس خودبخود (6.52 درصد) بود. همچنین میزان استفراغ در گروه تنفس کنترله (16 درصد) نسبت به گروه تنفس خودبخود (2.17 درصد) بیشتر بود (95 % CI=1.91-38.41، RR=8.57، P<0.001). میزان لارنگواسپاسم در پایان عمل در بیماران گروه تنفس کنترله (15.21 درصد) بیشتر از گروه تنفس خودبخود (26 درصد) بود (95 % CI=0.05-1.77، RR=0.94، P<0.02) میزان ترشحات فراوان در پایان عمل به طور معنی داری در بیماران گروه تنفس کنترله (52 درصد) بیشتر از گروه تنفس خودبخود (11.95 درصد) بود (95 % CI=16.75-30.80، RR=7.97، P=0.001).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که در اعمال جراحی زیرناف در مدتی کمتر از یک ساعت، بروز استفراغ و لارنگواسپاسم در گروه تنفس کنترله بیشتر از گروه تنفس خودبخود است که شاید علت آن تزریق نئوستیگمین در این گروه برای خنثی کردن اثر شل کننده های عضلانی باشد.

ادم ریوی با منشا غیرقلبی بر اثر انسداد راههایی فوقانی به علت لارنگواسپاسم بعد از اعمال جراحی بیهوشی عمومی و لوله تراشه ایجاد می شود. این سندروم تحت عنوان ادم ریوی با فشار منفی در بیهوشی کلینیکی شناخته شده است.بیمار، مردی 60 ساله ای بود که با تشخیص کاتاراکت تحت عمل جراحی قرار گرفت. در ابتدای القاء بیهوشی به علت قدامی بودن لارنکس که غیر قابل پیش بینی بود لوله گذاری تراشه مشکل بود. در انتهای عمل بلافاصله پس از خروج لوله تراشه بیمار دچار لارنگواسپاسم شدید شد و متعاقب آن ترشحات فراوان کف آلوده صورتی رنگ از دهان خارج گردید. با شک نسبت به ادم ریوی فشار منفی پس از اقدامات درمانی و لوله گذاری مجدد تراشه بیمار به بخش مراقبتهای ویژه منتقل شد و تحت تهویه مکانیکی قرار گرفت. 2 روز پس از تهویه مکانیکی و اقدامات حمایتی در بخش مراقبتهای ویژه بیمار با موفقیت از دستگاه تهویه جدا و لوله تراشه وی خارج شد.ادم ریوی فشار منفی یک ادم ریوی با منشا غیرقلبی است که سبب ایجاد فشار داخل توراسیک منفی در برابر انسداد راه هوایی فوقانی شده و باعث شیفت مایع به داخل نسج بینابینی ریه می گردد. علایم و نشانه های آن شامل تاکی پنه، کوتاه شدن تنفس، رال های ریوی، تولید ترشحات فراوان صورتی رنگ و آبکی و کف آلود از ریه ها و کاهش اشباع اکسیژن خون شریانی است. در این بیمار با شک به ادم ریوی فشار منفی بلافاصله اقدامات حمایتی شدید از نظر برقراری راه هوایی و درمانهای دارویی مناسب و پایش کامل و تهویه کمکی در بخش مراقبتهای ویژه انجام گردید، که پس از 2 روز با توجه به حال عمومی و وضعیت کلینیکی مناسب بیمار، اقدام به قطع تهویه مکانیکی و خروج لوله تراشه گردید.

سرفه و لارنگواسپاسم در پی خارج کردن لوله تراشه و نیز زور زدن هنگام خروج از بیهوشی، می تواند با تغییرات همودینامیک، افزایش فشار داخل جمجمه، افزایش فشار داخل چشم و افت اکسیژن رسانی همراه شوند. انتشار لیدوکایین از ورای کاف لوله تراشه های از جنس پی وی سی در مطالعات اخیر گزارش شده است. در ضمن نشان داده شده که قلیایی کردن لیدوکایین می تواند باعث افزایش نشت آن از ورای کاف گردد.هدف از این مطالعه پاسخ به این پرسش بود که آیا پر کردن کاف لوله تراشه رایج <سوپا> با لیدوکایین %4 قلیایی شده، می تواند با نشت دارو از جدار کاف و ایجاد بی حسی مخاط باعث کاهش تحریک و واکنش هنگام خروج از بیهوشی عمومی همراه شود.در این بررسی که به صورت کارآزمایی بالینی  کنترلوله و به روش دو سوکورو برروی 120 بیمار ASA کلاس 1 و 2 تحت جراحی های انتخابی پریفرال انجام شد، رخداد سرفه و زور زدن در پی خارج کردن لوله تراشه در گروه های چهارگانه و سی نفره کنترل، (هوا <A> نرمال سالین <S> و مورد (لیدوکایین %4 <L> و %4 قلیایی شده <AL>) مورد بررسی قرار گرفت .یافته ها با استفاده از اس پی اس و توسط تست فیشر و کای تست با شرایط معنی دار بودن در یافته ها در صورت P<0.05 تحت آنالیز قرار گرفتند.تفاوتی در یافته ها بین دو گروه شاهد (نرمال سالین و هوا) و نیز دو گروه مورد (%4 و %4 قلیایی شده) مشاهده نشد، اما استفاده از لیدوکایین %4 و %4 قلیایی شده با کاهش وقوع سرفه و زور زدن نسبت به دو گروه شاهد همراه شد. در گروه L، AL موردی از لارنگواسپاسم مشاهده نشد.نتیجه اینکه پر کردن کاف لوله تراشه، سوپا با لیدوکایین %4 و %4 می تواند باعث کاهش وقوع سرفه و زور زدن و احتمالا کاهش لارنگواسپاسم پس از خارج کردن لوله تراشه و هنگام خروج از بیهوشی عمومی می شود.  

مقدمه: اسپاسم حنجره به انسداد گلوت در نتیجه انقباض رفلکسی عضلات حنجره گفته می شود. در مطالعه حاضر گزارش یک مورد انسداد راه هوایی فوقانی به دنبال استفاده طوالنی مدت از راه هوایی ماسک حنجره در جراحی ارائه شده است.معرفی بیمار: بیمار خانم 45 ساله ای بودکه به دلیل مشکالت یورولوژی با شکایت خونریزی ادراری و درد ناحیه یوروژنیتال به متخصص یورولوژی مراجعه کرده بود. بر اساس اعلام جراح مبنی برکوتاه بودن مدت زمان جراحی برای بیمار از راه هوایی ماسک حنجره ای و از پروپوفول برای بیهوشی استفاده شد. عمل جراحی به دلیل مشکوک بودن مجاری ادراری و مثانه به بدخیمی چنددفعه تمدید شد. پس از اتمام عمل جراحی سه ساعته وبا وجود این که یک ساعت مانده به انتهای عمل به بیمار هیچ دارویی به جز پروپوفول داده نشده بود، تنفس وی در زمان بیدار شدن دچار مشکل شد. همچنین با وجودی که بیمار به طور کامل با داروی نئوستیگین و آتروپین از شلی خارج شده بود، اما مشابه بیماران مبتلا به آسم به انسداد راه هوایی به خصوص در قسمت فوقانی دچار شد.به دلیل اختلال شدیددر تنفس بیمار،از اسپری سالبوتامول، آمپول هیدروکورتیزون (100میلی گرم +100میلی گرم)، آمینوفیلین (2 سی سی) و در نهایت اپی نفرین (5 میکروگرم) برای سه دوز استفاده شد، اما تنفس بیمار همچنان بامشکل روبرو بود و به ناچار پس از دریافت داروی پروپوفول و آتراکوریوم، بیمار انتوبه شد. پس از گذشت حدود 30 دقیقه و مناسب شدن شرایط، بیمار با تمهیدات خاص اکستوبه و به ریکاوری وسپسبرای اطمینان بیشتر به بخش مراقبت های ویژه منتقل شد.نتیجه گیری: استفاده طولانی مدت از راه هوایی ماسک حنجره ای به دلیل تحریک طولانی مدت راه هوایی فوقانی باعث بروز لارنگواسپاسم بعد از جراحی می شود.

زمینه: در بیمارانی که تحت بیهوشی عمومی قرار گرفته اند، هنگام خروج از بیهوشی عوارضی نظیر سرفه، زور زدن و لارنگواسپاسم به علت وجود لوله تراشه ایجاد می شود. ما در این مطالعه مقایسه بین تزریق داخل کاف لوله تراشه لیدوکایین 2% و بوپیواکایین 25.0% در کاهش سرفه، زور زدن و لارنگواسپاسم را انجام داده ایم.روش کار: این تحقیق یک مطالعه کارآزمایی بالینی بوده و در آن 95 بیمار کاندید جراحی های شکمی در بیمارستان زکریا تبریز در سال 1388 تحت بررسی قرار گرفتند. بیماران به دو گروه 49 و 46 نفره (به ترتیب گروه لیدوکایین و بوپیواکایین) تقسیم و داخل کاف لوله تراشه یک گروه لیدوکائین 2% و در گروه دیگر بوپیواکایین 25.0% تزریق شد و 4 پارامتر سرفه، زور زدن و لارنگواسپاسم هنگام خروج از بیهوشی عمومی و خارج کردن لوله تراشه و همچنین مدت جراحی مطالعه گردید. داده ها تحت آزمون مجذور کای و در سطح معنی داری P-value <0.05 مورد قضاوت واقع شدند.یافته ها: بررسی های ما نشان داد که از میان 49 بیمار که کاف لوله تراشه آنها با لیدوکائین 2% پر شده بود، تعـداد 6 بیمار (12.2%) عارضه سرفه را نشان دادنـد. این رقم در مورد بوپیـواکایین 5 نفر بود (10.9%). عارضه زور زدن نیز در 5 نفر از گروه لیدوکائین (10.2%) دیده شد و 5 نفر از گروه بوپیواکایین نیز این عارضه را نشان دادند (10.9%). از نظر بروز عارضه لارنگواسپاسم، در گروه لیدوکایین 3 مورد (6.1%) و در گروه بوپیواکایین 2 مورد (4.3%) این عارضه را نشان دادند. میانگین طول مدت جراحی در گروه لیدوکایین 2.7±5.72 دقیقه و در گروه بوپیواکایین 4.9±74 دقیقه بود.نتیجه گیری: استفاده از لیدوکایین جهت تزریق داخل کاف لوله تراشه به منظور کاهش سرفه، زور زدن ولارنگواسپاسم حین خروج بیمار از بیهوشی نسبت به بوپیواکایین ارجحیت دارد.