سابقه و هدف: تحقیقات بسیاری در زمینه تاثیر نوشیدنی های رنگی و دهانشویه ها بر تغییر رنگ سرامیک های دندانی وجود دارد. با این حال در مورد اثر نوشیدنی های رنگی بر تغییرات رنگ زیرکونیا مونولیتیک، اطلاعات کمی در دسترس است. هدف این تحقیق روش های مختلف آماده سازی سطحی بر ثبات رنگی زیرکونیا مونولیتیک می باشد. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع تجربی-آزمایشگاهی روی سرامیک زیرکونیا مونولیتیک انجام شد. 12 نمونه بلوک زیرکونیا مونولیتیک با ابعاد (mm 5/1× 14×14) از پیش رنگ شده تهیه شد و به دو گروه (الف)گلیز شده و (ب)پالیش شده پس از گلیز تقسیم شدند. نمونه ها گلیز شدند و نمونه های گروه (ب) پس از گلیز تراش خورده و پالیش شدند. نمونه ها 2 هفته در چای کیسه ای گلستان (5=pH) قرار گرفتند و رنگ قبل و بعد از غوطه ور سازی توسط دستگاه اسپکتروفوتومتراندازه گیری شد. تغییرات رنگ (Δ E) توسط آزمون من-یو-ویتنی ارزیابی شد. یافته ها: : این تحقیق نشان داد تغییر رنگ (Δ E) در گروه گلیز برابر 40/1 و در گروه پالیش 03/2 بود ضمن این که تغییر رنگ در گروه پالیش حدود دو برابر گروه گلیز بود (004/0> p). نتیجه گیری: به نظر می رسد آماده سازی سطحی به روش گلیز موجب ثبات رنگ بیشتر در سرامیک زیرکونیا مونولیتیک می شود.

سابقه و هدف: یکی از مشکلات عمده روکشهای تمام سرامیک شکستگی احتمالی آنها در برابر نیروی اکلوزال است. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه تأثیر سه طرح تراش (شولدر، اسلوپ شولدر، چمفر) در مقاومت به شکست روکش های زیرکونیا مونولیتیک است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی سه دای از جنس PEEK با طرح تراش چمفر (عمق 0. 8 میلی متر)، شولدر (عمق 1 میلی متر) و اسلوپ شولدر (عمق 1 میلی متر) با استفاده از دستگاه تراش تهیه شد. تعداد 30 دای اپوکسی رزین (10 نمونه چمفر، 10 نمونه اسلوپ شولدر، 10 نمونه شولدر) ساخته شد. روکش های زیرکونیا مونولیتیک با فضای سمان μ m 35 بر روی 30 دای اپوکسی رزین در لابراتوار دندانپزشکی ساخته شد. سپس روکش های زیرکونیا روی دای های اپوکسی رزین سمان شدند و تحت آزمایش شکستگی با دستگاه STM-20 (SANTAM, Tehran, Iran) قرار گرفتند و نمونه ها از نظر محل شکستگی مورد بررسی قرار گرفتند. تمامی آزمون های آماری در نرم افزار SPSS ver. 22انجام گرفت. یافته ها: میانگین مقاومت به شکست در طرح تراش شولدر 52/417± 80/3965 N و برای طرح تراش چمفر 83/1002± 40/4910 N و برای اسلوپ شولدر 48/898± 90/4490 N بود. آنالیز واریانس یک طرفه تفاوت معنی داری بین گروه ها نشان داد. (0/049=P) و آنالیز Tukey post hoc نشان داد مقاومت به شکست گروه چمفر به صورت معنی داری از گروه شولدر بیشتر بود. ﻧ ﺘ ﻴ ﺠ ﻪ ﮔ ﻴ ﺮ ی: به نظر می رسد که طرح تراش روکشهای زیرکونیا بر مقاومت به شکست آنها تأثیر دارد. طرح تراش چمفر می تواند عملکرد بیومکانیکی روکشهای تک واحدی زیرکونیا را بهبود بخشد.

در سال های اخیر استفاده از زیرکونیا به عنوان کور ساپورت کننده با استحکام بالا در رستوریشن های تمام سرامیک مقبولیت زیادی یافته است. موارد شکست ایجاد شده در رستوریشن های زیرکونیایی عمدتاً به دلیل ضعف در توده پرسلن ونیر و عوامل دیگری از جمله روش ونیر می باشد. غیر از روش متداول ونیر دستی، روش های دیگری از جمله پرس و ونیر دیجیتال اخیراً معرفی و مورد استفاده قرار گرفته اند. از سویی دیگر استفاده از زیرکونیای مونولیتیک بدون ونیر نیز راه حلی برای کاهش شکست می باشد. هدف از این مطالعه، مروری بر مقالاتی بود که به مقایسه سه روش موجود برای ونیرینگ رستوریشن های زیرکونیا پرداخته اند و مقایسه تأثیر این روش ها بر میزان شکست (failure) رستوریشن های زیرکونیایی و همچنین مقایسه با زیرکونیای مونولیتیک می باشد. در متن این مطالعه مروری 42 مقاله در بازه سال های 2000 تا پایان 2016 با استفاده از کلید واژه های مرتبط از موتورهای جستجوگر PubMed, google scholar استفاده شدند. در اغلب مقالات، روش ونیرینگ دیجیتالی به عنوان بهترین روش ونیرینگ با کمترین میزان شکست گزارش شده است و همچنین خصوصیات مکانیکی زیرکونیای مونولیتیک بالاتر از زیرکونیای ونیر شونده با روش دستی بوده است.

مقدمه: روکش های زیرکونیوم مونولیتیک به دلیل زیبایی، در بازسازی تاج از دست رفته ی دندان یا اصلاح تغییرات رنگی آن ها کاربرد دارند. با این حال، الگوی توزیع تنش در این روکش ها کمتر بررسی شده و نیز اثرات ضخامت سمان مورد استفاده در این الگوها مشخص نیست. تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر ضخامت و نوع سمان در ناحیه ی مارجین و یک میلی متر بالای فینیش لاین بر الگوی تنش در روکش های زیرکونیوم مونولیتیک انجام شد. مواد و روش ها: یک دندان پرمولر به کمک نرم افزارهایMimics Medical و Solidworks مدل شد. تعداد 16 نمونه مختلف ترمیم با تاج سرامیکی سمان شده با انواع سمان با ضخامت های مختلف در ناحیه ی مارجین، مدل شدند. یک نیروی 100 نیوتنی تحت زاویه ی 45 درجه، روی دندان اعمال شد. آنالیز اجزای محدود با کمک نرم افزار Abaqus انجام شد و توزیع تنش و محل تمرکز آن نمایش داده شد. یافته ها: نتایج اجزای محدود نشان داد بیشترین مقدار تنش در سمان، در حالت وجود سمان در ناحیه مارجین و کمترین، در حالت عدم وجود سمان در مارجین رخ داد. سمان زینک فسفات، بیشترین و سمان Rely X کمترین مقدار تنش کششی را در خود ایجاد کرد. با کاهش مدول الاستیسیته سمان، تنش در کراون افزایش یافت. نتیجه گیری: در روکش های زیرکونیای مونولیتیک، در حالت ضخامت سمان صفر در مارجین، کمترین تنش در سمان و بیشترین تنش در کراون، متمرکز می شود. سمان Rely X کمترین تنش را در خود متمرکز می کند و منجر به تمرکز تنش زیادی در کراون می شود ، در حالی که سمان زنیک فسفات بیشترین تنش را در خود و کمترین تنش را در کراون ایجاد می کند.

نانو کامپوزیت همگن شیشه-سرامیک کلسیم فسفاتی/ زیرکونیم پایدار شده توسط ایتریم با استفاده از روش سل-ژل تهیه گردید. تاثیر مقادیر مختلف زیرکونیم بر روی ریزساختار نانوکامپوزیت تولید شده مورد بررسی قرار گرفت. بعد از عملیات حرارتی شیشه تولید شده به روش سل-ژل در دمای 700oC، فاز هیدروکسی آپاتیت با اندازه دانه ایی در محدوده نانومتر تشکیل شده است. با افزایش مقدار زیرکونیم و تعویض یونی زیرکونیم با کلسیم، حجم سلول واحد هیدروکسی آپاتیت افزایش می یابد. همچنین با افزایش مقدار افزودنی مقدار فاز کریستالی نیز افزایش یافته است.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر افزودن SiO2 آمورف در تحولات فازی و ریزساختاری ZrO2 است. نتایج پراش پرتو ایکس (XRD) نشان داد، به دلیل تشابه ساختاری بین زمینه آمورف و ساختار تتراگونال ZrO2، اولین فازی که از زمینه آمورف جوانه می زند فاز شبه پایدار تتراگونال است. این فاز در نمونه ZrO2 خالص ناپایدار بوده و در دمای حدود 600 درجه سانتی گراد به فاز پایدار مونوکلینیک تبدیل می شود. درحالی که با افزودن SiO2 به ساختار ZrO2، فاز شبه پایدار تتراگونال حتی تا دمای حدود 1100 درجه سانتی گراد پایدار می ماند. محدوده دمایی پایداری ساختار تتراگونال شبه پایدار از حدود 150 درجه سانتی گراد در ذرات ZrO2 خالص به حدود 500 درجه سانتی گراد در ذرات کامپوزیتی ZrO2-SiO2 با محتوای 10 درصد مولی SiO2 افزایش پیدا کرد. با افزایش بیشتر محتوای SiO2 به 30 درصد مولی، محدوده پایداری دمایی ساختار تتراگونال شبه پایدار ثابت ماند ولی میانگین اندازه ذرات نسبت به ذرات خالص ZrO2، حدود 1/6 برابر کاهش یافت. پایداری ساختار تتراگونال شبه پایدار ZrO2 به دلیل اثر محدودکنندگی SiO2 و ایجاد پیوندهای شیمیایی جدید Zr-O-Si در فصل مشترک ذرات است.

سابقه و هدف: تطابق لبه ای رستوریشنهای تمام سرامیک زیرکونیایی یکی از عوامل مهم موفقیت طولانی مدت آنها محسوب میشود و یکی از عواملی که بر تطابق لبه ای و استحکام آن ها تاثیر میگذارد طرح خط خاتمه تراش می باشد. این تحقیق جهت مقایسه تاثیر طرح تراش روی تطابق روکش های زیرکونیای مونولیتیک انجام شد. مواد و روش ها: در این تحقیق in-vitro از 3 دای استاندارد از جنس PEEK با 7 میلی متر طول و 5 میلی متر قطر (در سرویکال) دیواره ها در دای ها 10 به سمت اکلوزال متقارب شدند با سه طرح تراش چمفر، اسلوپ شولدر وشولدر که توسط دستگاه تراش Ceramill motion 2 (Amann Girrbach, Austria) تهیه شد استفاده شد. پس از ریختن قالب های تهیه شده از دای های PEEK توسط اپوکسی رزین 30 دای (10 نمونه برای هر گروه) ساخته شد. ساخت کراون های زیر کونیا (zolid preshades, Amann Girrbach, Austria) با استفاده از اسکنر خارج دهانی Ceramill map (Amann Girrbach, Austria) و روش CAD/CAM Ceramill motion 2 (Amann Girrbach, Austria) ا نجام شد. پس از سمان کردن روکش ها توسط Panavia F2 روکش ها در جهت باکولینگوالی برش داده شده و میزان گپ در 7 نقطه توسط توسط دستگاه توسط SEM (TESCAN S8000, China) با بزرگنمایی 500 برابر اندازه گیری شد. در این مطالعه از روش های آماری one-way Anova جهت نشان دادن تاثیر طرح تراش روی تطابق مارجینال و تست Tukey HSD جهت مقایسه دو به دو گروه ها استفاده شد. روش اماری ذکر شود یافته ها: میزان گپ مارجینال نمونه ها که توسط میانگین AMO و MO بررسی شد به ترتیب برای گروه چمفر، اسلوپ شولدر و شولدر (78/11± 37/60) (63/12± 29/57) و (79/14± 37/73 / 21/14± 08/68) و (60/9± 42/95 / 83/10± 59/92) میکرون و میزان گپ داخلی که توسط میانگین Axial و Occlussal بررسی شد به ترتیب (37/10± 60/49/61/33± 37/120) و (37/9± 54. 46/32. 10± 41/124) و (73/9± 43/69 / 79/27± 49/163 میکرون بود. تفاوت معنی داری بین گروه چمفر و اسلوپ شولدر با گروه شولدر دیده شد اما تفاوت معنی داری بین دو گروه چمفر و اسلوپ شولدر دیده نشد. 05/0

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

چکیدهسابقه و هدف: باتری های قابل شارژ روی-هوا به دلیل چگالی انرژی نسبتا بالا، سازگاری با محیط زیست، ایمنی منتج از الکترولیت های غیرقابل اشتعال و مقرون به صرفه بودن، به عنوان سیستم های ذخیره انرژی جایگزین امیدوارکننده ای برای باتری های لیتیوم-یون امروزی در تامین انرژی به شمار می روند. اما، چگالی انرژی عملیاتی شده نسبت به مقدار تئوری در باتری های روی-هوا همچنان بسیار پایین است و سینیتیک ضعیف الکتروشیمیایی در واکنش های مربوط به کاتد هوا یکی از مهمترین موارد دخیل در این امر می باشد. هدف این پژوهش، ارزیابی کارایی الکترودهای کربنی مونولیتیک مشتق شده از چوب درخت نوئل به عنوان کاتد هوا در باتری روی-هوا می باشد.مواد و روش ها: در این پژوهش، از برون چوب هواخشک شده ی درخت نوئل به عنوان ماده پیش ساز الکترودهای کربنی استفاده شد. نخست مقطوعات چوب اولیه، به بلوک های عرضی، شعاعی و مماسی با ابعاد 3 *50 * 50 میلی متر بریده و با روش پیرولیز آرام در محیطی عاری از اکسیژن، با اعمال برنامه های دمایی معین به الکترودهای کربنی یکپارچه تبدیل شدند. تمامی مقطوعات پیرولیز شده با فرایند سمباده زنی به ضخامت حدود 1 میلیمتر تبدیل شدند. در ادامه، اثر دمای بیشینه فرایند پیرولیز (800 و 1000 درجه سانتی گراد) و نوع برش مقطوعات چوبی اولیه بر ویژگی های ریخت شناسی و فیزیکی-شیمیایی الکترودهای کربنی تولید شده و کارایی الکتروشیمیایی آنها در باتری های روی هوا مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده تأثیر قابل ملاحظه ی دمای بیشینه فرایند پیرولیز و نوع برش مقطوعات چوبی اولیه متناسب با راستای الیاف را بر کارایی الکتروشیمیایی الکترودهای کربنی ساخته شده به عنوان کاتد هوا نشان داد. با افزایش دمای بیشینه پیرولیز از 800 به 1000 درجه سانتی گراد، عملکرد الکتروشیمیایی الکترودهای کربنی تهیه شده بهبود یافت. همچنین، الکترودهای کربنی مونولیتیک مشتق شده از چوب نوئل با سطح مقطع بزرگ عرضی، ویژگی های الکتروشیمیایی برتری را نسبت به همتایان خود (نمونه های واجد سطح مقطع های بزرگ مماسی و شعاعی) نشان دادند. به طور کلی، باتری های مونتاژ شده با الکترود کاتد کربنی واجد سطح مقطع بزرگ عرضی و دمای پیرولیز 1000 درجه سانتی گراد، به طور معناداری عملکرد الکتروشیمیایی مطلوب تری را در آزمون های طیف سنجی امپدانس و ولتامتری خطی-جارویی در نشان دادند.نتیجه گیری: به طور خلاصه بهبود عملکرد الکتروشیمیایی الکترودهای کاتد هوای ساخته شده با افزایش دمای بیشینه ی پیرولیز، به توسعه تخلخل ساختاری و سطح ویژه الکترودهای تهیه شده نسبت داده شد. همچنین، در نمونه الکترودهای کربنی مشتق شده از چوب نوئل، با توجه به نقش کلیدی تراکئید ها در سوزنی برگان در انتقال جریان مواد در راستای طولی چوب و نیز ضخامت کمتر الکترودهای مونولیتیک کربنی تولید شده نسبت به طول تراکئیدها، به نظر می رسد انتقال جریان الکترولیت و الکترون در نمونه الکترودهای واجد سطح بزرگ عرضی به صورت مؤثرتری نسبت به دو نوع دیگر انجام شده و لذا کارائی الکتروشیمیایی پیل بهبود یافت.