سابقه و هدف: با توجه به روند رو به افزایش عمل های جراحی ویتره - رتین و روشهای مختلف عمل ویترکتومی با حفظ لنز، این مطالعه به منظور تعیین نتایج بینایی و عوارض عمل کاتاراکت در بیمارانی که طی سالهای 1372-78 در بیمارستان لبافی نژاد تحت عمل ویترکتومی قرار گرفته بودند، انجام شد.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش case series، غیر مقایسه ای و گذشته نگر صورت پذیرفت و اطلاعات مربوط به کلیه بیمارانی که قبلا به علت بیماری ویتره - رتین ویترکتومی شده بودند و طی سالهای مورد بررسی توسط یک جراح تحت عمل جراحی کاتاراکت قرار گرفتند استخراج و سن، جنس، علت ویترکتومی (بیماری ویتره - رتین)، استفاده از تامپوناد هنگام عمل جراحی ویترکتومی، فاصله زمانی بین عمل ویترکتومی و کاتاراکت، انجام کپسولوتومی، دید قبل و بعد از عمل کاتاراکت و عوارض عمل مورد مطالعه قرار گرفت.یافته ها: 21 چشم در 21 بیمار مورد عمل جراحی قرار گرفت. 71.4 درصد بیماران مرد و 28.6 درصد زن با میانگین سنی 52.2 سال و محدوده سنی 18-75 سال بودند. علت ویترکتومی در 57 درصد موارد رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو، 19.2 درصد موارد خون ریزی ویتره غیردیابتی، و 9.5 درصد موارد رتینیت نکروزان حاد (ARN) بود. فاصله زمانی دو عمل جراحی در 28.6 درصد موارد بیش از 2 سال، 42.8 درصد موارد 1-2 سال و 28.6 درصد موارد کمتر از یک سال بود. کپسولوتومی YAG در 52.4 درصد چشمها انجام گرفت. عوارض هنگام عمل و بعد از آن در دو چشم 9.5) درصد( مشاهده گردید. دید بیماران در 90.4 درصد افزایش پیدا کرد و میزان دید کمتر از 20.200 از 81 درصد قبل از عمل به 28.6 درصد بعد از انجام عمل کاتاراکت کاهش یافت (P<0.001). ضایعات ماکولا در 62 درصد چشمها و نوروپاتی عصب بینایی در 57.2 درصد موارد مشاهده شد.نتیجه گیری: عمل کاتارکت در بیمارانی که قبلا تحت عمل ویترکتومی قرار گرفته اند با بهبود قابل توجه دید در تعداد بالایی از بیمارن همراه بوده و عوارض ناچیزی دارد.

مقدمه. هدف از این مطالعه بررسی اثرات کلونیدین و دیازپام خوراکی روی فشار چشم و وضعیت همودینامیک بدن به دنبال بیهوشی عمومی با ساکسینیل کولین و لوله گذاری تراشه در عمل جراحی می باشد. روشها. تعداد 109 بیمار با کلاس فیزیکی 1 و 2 به طور تصادفی به دو دسته 54 نفری (گروه مداخله) و 55 نفری (گروه کنترل) تقسیم شدند. به گروه مداخله کلونیدین خوراکی با دوز 3g/kg و به گروه کنترل دیازپام خوراکی mg/kg 0.15 به عنوان پیش دارو، دو ساعت قبل از عمل داده شد. داروهای مصرفی برای بیهوشی در همه بیماران 2g/kg فنتانیل، 5mg/kg نسدونال و 1.5mg/kg ساکسینیل کولین بود. تعداد ضربان قلب، فشار خون سیستول و دیاستول و فشار متوسط شریانی قبل از مصرف قرصها، 2 ساعت پس از مصرف قرصها، بلافاصله بعد از لوله گذاری و 5 و 10 دقیقه پس از تزریق ساکسینیل کولین و فشار داخل چشم قبل و دو ساعت پس از مصرف قرصها و 5 و 10 دقیقه پس از تزریق ساکسینیل کولین اندازه گیری شد. نتایج. در هر دو گروه میانگین فشار داخل چشم در دقیقه 5 و 10 پس از ساکسینیل کولین نسبت به قبل از آن کاهش واضح داشت، که در گروه مطالعه کاهش فشار داخل چشم واضح تر بود. در هر دو گروه میانگین فشار متوسط شریانی و فشار سیستول پس از لوله گذاری نسبت به قبل از آن و به تدریج در دقایق 5 و 10 پس از ساکسینیل کولین کاهش داشت، که فشار متوسط شریانی و فشار سیستول در گروه مطالعه از ثبات بیشتری برخوردار بود. میانگین تعداد ضربان قلب پس از لوله گذاری نسبت به قبل از آن در هر دو گروه افزایش داشت که در گروه مطالعه تعداد ضربان قلب از ثبات بیشتری برخوردار بود. بحث. کلونیدین خوراکی و دیازپام خوراکی با دوز فوق الذکر به عنوان پیش دارو از افزایش فشار داخل چشم به دنبال بیهوشی عمومی با ساکسینیل کولین به طور مطمئن جلوگیری می کند و همین طور در جلوگیری از استرس لوله گذاری و ایجاد ثبات همودینامیک مطمئن و مطلوب اثر شاخصتر و واضحتری در اعمال جراحی کاتاراکت همراه با لنزگذاری داخل چشمی دارد.

هدف از این بررسی روند میزان کاهش فشار داخل چشمی و عوارض طولانی مدت جراحی ترابکولکتومی در مبتلایان به گلوکوم زاویه باز و بسته اولیه می باشد. تحقیق به روش توصیفی در 142 چشم از 119 بیمار مبتلا به گلوکوم زاویه باز و بسته که در این مرکز تحت عمل جراحی ترابکولکتومی قرار گرفته و به مدت حداقل یکسال پیگیری شده بودند صورت گرفته است. روش ترابکولکتومیLimbal base بوده فلاپ اسکلرا 3×3 میلی متر و 3× 2ازTin برداشته و پس از PI فلاپ اسکلرا و ملتحمه را با نخ نایلون 10.0 دوخته معیار جهت جراحی فشار بالاتر از 20 میلی متر جیوه با توجه به حداکثر داروئی و کاپ و میدان بینایی پیشرونده بوده است. از مجموع 142 چشم، 126 چشم (88.7%) کاهش فشار داخلی چشمی(IOP) (IOP=Intraocular Pressure)  را نشان دادند. از 125 چشم با گلوکوم زاویه باز اولیه، 109 چشم (87.2%) و از مجموع 17 چشم با گلوکوم زاویه بسته اولیه، 16 چشم (91.2%) کاهش IOP را نشان دادند. از مجموع 45 بیمار با سن 60 سال و کمتر، 33 بیمار (73%) و از مجموع 74 بیمار با سن بالاتر از 60 سال، 70 بیمار (94.5%) کاهش IOP را نشان دادند کلیه عوارض شامل پیشرفت آسیب عصب بینایی، ایجاد کاتاراکت، اندوفتالمیت،Vitreous Loss ، از دست رفتن دید مرکزی،Dellen  و گلوکوم بدخیم، بررسی شدند. عارضه جدا شدن کورویید و اتاقک قدامی مسطح، در 12 چشم (8.5%) مشاهده شد که نسبت به گزارشات قبلی (4.5%) بیشتر است اما حتی یک مورد از این 12 چشم در پیگیری یک ساله عارضه افزایش IOP را نشان ندادند. با توجه به نتایج خوب ترابکولکتومی و به دلیل عوارض ناچیز آن در درمان گلوکوم اولیه از نوع زاویه باز یا بسته، این جراحی به عنوان خط اول درمانی در بیماران با عدم تحمل یا عدم پاسخ به درمان طبی مطرح می شود. ضمنا به دلیل کسب نتایج ضعیف تر در سن 60 سال و کمتر با این روش جراحی، پیشنهاد می شود استفاده از آنتی متابولیت ها در جراحی ترابکولکتومی در سنین 60 سال و کمتر مورد توجه قرار گیرد.

عمل جراحی ناخنک، از اعمال شایع چشم پزشکی می باشد. با توجه به عود نسبتا بالای این عارضه، معمولا همراه با تمهیدات اضافه ای مثل استفاده از محلول موضعی میتومایسین C- در حین جراحی انجام می شود. عمل جراحی ناخنک و نیز محلول میتومایسینC- دارای عوارضی می باشند که عبارتند از پرفوراسیون قرنیه یا اسکلرا، نکروز ملتحمه، اسکلرا و قرنیه، ادم قرنیه، عفونت، ایسکمی موضعی، گلوکوم، کاتاراکت، یووئیت، کلسیفیکاسیون اسکلرا، دردهای مقاوم به درمان (با یا بدون فتوفوبی)، اپی تلیالیزاسیون تاخیری، کلسیفیکاسیون دژنراتیو ملتحمه، جدا شدگی زخم، خونریزی زیر ملتحمه و گرانولوم پیوژنیک کونژ. این مقاله به معرفی شکل نسبتا نادری از هماتوم ملتحمه، متعاقب عمل جراحی ناخنک که منجر به جستجوی جراحی شد، می پردازد.

سابقه و هدف: یکی از عوارض جدی بعد از عمل آب مروارید، آندوفتالمیت است که شایع ترین منشا عفونت، باکتری های موجود در ملتحمه و دیگر ضمایم چشمی هستند. با توجه به اهمیت شناخت فلور میکروبی ملتحمه و تغییرات احتمالی آن در حین عمل کاتاراکت، به منظور تعیین این تغییرات و نیز تعیین اثر آنتی بیوتیک پروفیلاکسی بر روی تغییرات مزبور، این تحقیق بر روی افراد نیازمند به عمل کاتاراکت در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان خلیلی شیراز انجام پذیرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی بر روی 80 بیمار 80) چشم( کاندید عمل آب مروارید ناشی از سن انجام شد. یک هفته قبل از عمل، در پایان عمل و یک هفته بعد از عمل از ملتحمه بیماران کشت و اسمیر تهیه شد و نمونه های مثبت تحت بررسی آنتی بیوگرام قرار گرفتند. پس از نمونه گیری در یک هفته قبل از عمل، به نیمی از بیماران 40) نفر( آنتی بیوتیک پروفیلاکسی داده شد. بیماران تحت عمل آب مروارید (با یا بدون گذاشتن لنز داخل چشمی) قرار گرفتند و تغییرات فلور میکروبی و تاثیر آنتی بیوتیک پروفیلاکسی با آزمون آماری مورد قضاوت قرار گرفت.یافته ها: در نمونه های یک هفته قبل از عمل، 45 مورد 56.2) درصد( کشت مثبت بودند که در 64 درصد موارد استافیلوکوک اپیدرمیدیس بود. در پایان عمل 7 چشم 8.7) درصد( دارای کشت مثبت بودند که دو چشم دارای همان گونه باکتریایی یک هفته قبل از عمل بودند. در یک هفته بعد از عمل، در بیماران آنتی بیوتیک گرفته 15 مورد 37.5) درصد( و در بیماران آنتی بیوتیک نگرفته 17 مورد 42.5) درصد( نتیجه کشت مثبت بود (N.S) که در 14 مورد دارای همان گونه باکتریایی مربوط به یک هفته قبل از عمل بودند. در بررسی آنتی بیوگرام بر روی نمونه های کشت مثبت، در نمونه های مربوط به یک هفته قبل از عمل 27 مورد 60) درصد(، در نمونه های پایان عمل 5 مورد 71.4) درصد( و در نمونه های یک هفته بعد از عمل 18 مورد 56.2) درصد( به آنتی بیوتیک پروفیلاکسی مصرف شده حساس بودند.نتیجه گیری: گونه باکتریایی غالب در فلور طبیعی ملتحمه در هر سه زمان متفاوت نمونه گیری، استافیلوکوک اپیدرمیدیس بود و آنتی بیوتیک پروفیلاکسی نقشی در استریل کردن کشت ها یا تغییر در فلور باکتریایی از خود نشان نداد.