زمینه و هدف: آندومتریت پس از سزارین و عفونت زخم عوارض قابل ملاحظه ای را با وجود به کارگرفتن راهبردهای متفاوت به جای می گذارد. زایمان به روش سزارین، شایعترین عمل جراحی باز شکم است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثرات پیشگیرانه شستشوی واژن با بتادین بر روی آندومتریت و عفونت زخم پس از سزارین انجام شد.روش تحقیق: این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده انجام شد، 526 زن باردار که کاندید سزارین بودند، به صورت تصادفی انتخاب و مورد تحقیق قرار گرفتند. افراد با حاملگی کمتر از 37 هفته، جفت پرویا، وجود کوریوامنیوتیت، آنمی شدید (هماتوکریت کمتر از 30%)، دیابت، چاقی کشنده (وزن بیشتر از 114 کیلوگرم)، دفع مکونیوم، حاملگی دوقلو و بیشتر، القای زایمان طولانی مدت (بیشتر از 10 ساعت)، توقف نزول در جایگاه های پایین (صفر و بیشتر)، کیسه آب پاره طولانی (بیشتر از 18 ساعت) از مطالعه حذف شدند. برای نیمی از بیماران (263 نفر) شستشوی شکم به تنهایی و برای گروه دیگر (مورد) شستشوی شکم به همراه شستشوی واژن با بتادین قبل از عمل انجام شد. تمام بیماران در زمان کلامپ بند ناف آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک دریافت نمودند. بیماران از نظر وجود آندومتریت (تب 38.4 درجه سانتیگراد یا بالاتر بعد از 24 ساعت اول پس از عمل همراه با تندرنس رحم در غیاب عفونت سایر نقاط) و عفونت زخم پس از عمل بررسی شدند.یافته ها: میزان بروز آندومتریت در گروه مورد 3.4% و درگروه شاهد 4.6% بود (P=0.50) میزان عفونت زخم در گروه مورد 1.5% و در گروه شاهد 1.9% بود که ار نظر آماری تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: شستشوی واژینال با بتادین قبل از سزارین تاثیری در کاهش میزان آندومتریت پس از عمل ندارد.

زمینه و هدف: پزشکان و پرستاران در تماس مکرر با بیمار دچار سوختگی قرار دارند، از این رو بهترین منابع جهت دریافت اطلاعات برای طراحی برنامه جامع به منظور ارتقای کیفیت مراقبت ها هستند. بدین منظور این مطالعه با هدف تبیین تجارب پزشکان و پرستاران از اولویت های مراقبت از زخم سوختگی انجام شد. روش ها: این مطالعه یک پژوهش کیفی مبتنی بر تحلیل محتوا بود که در سال 1398 در یک بیمارستان آموزشی و یک بیمارستان نظامی در اصفهان انجام شد. مشارکت کنندگان شامل 7 نفر از پرستاران و پزشکان با حداقل 5 سال سابقه کار در زمینه مراقبت از زخم سوختگی بوده که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مصاحبه های فردی نیمه ساختار عمیق با مشارکت کنندگان گردآوری شد و نمونه گیری تا اشباع داده ها ادامه یافت. داده ها به روش تحلیل محتوای قراردادی گرینهام و لوندمن تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پس از تجزیه و تحلیل داده ها، 3 طبقه اصلی و 10 زیر طبقه استخراج گردید. طبقه ارزیابی زخم سوختگی با دو زیر طبقه ارزیابی بیمار و ارایه کمک های اولیه و ارزیابی سطح و عمق سوختگی، طبقه مدیریت زخم های سوختگی با چهار زیر طبقه پاکیزه سازی و لایه برداری، پانسمان زخم سوختگی، مدیریت درد و آموزش به بیمار، طبقه مراقبت پیگیر از بیماران مبتلا به سوختگی با چهار زیر طبقه تامین سلامت عمومی، مراقبت پوستی، حمایت چند تخصصی و پیشگیری از بدشکلی به دست آمد. نتیجه گیری: طبق تجارب پرستاران و پزشکان بیماران دچار زخم سوختگی نیازهای مراقبتی متعددی در زمینه های جسمی و روانی دارند که اولویت های مراقبتی را برای هر کدام متفاوت از دیگری می کند و لازم است در مراقبت های بیمار محور به این موضوع توجه گردد.

زمینه و اهداف: عوامل چسبندگی در باکتری استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین توسط ژن های خاصی کد می شوند که می توانند باکتری را در مسیر بیماری زایی تقویت بکنند. هدف از این پژوهش شناسایی عوامل چسبندگی در جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و تعیین ارتباط حضور این عوامل با الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی است. مواد و روش کار: در یک مطالعه تحلیلی از مهرماه سال 1395 تا اردیبهشت سال 1396، 302 جدایه بالینی استافیلوکوکوس اورئوس با استفاده از تست های بیوشیمیایی اولیه شناسایی شدند. سپس، سویه های مقاوم به متی سیلین توسط روش های فنوتیپی تعیین شدند. برای شناسایی حضور ژن های کد کننده عوامل چسبندگی شامل bbp، can، eno، . ebpSاز روش Multiplex PCR استفاده شد. همچنین، از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون تست کای-دو جهت تحلیل های آماری استفاده شد. یافته ها: از 302 جدایه بالینی استافیلوکوکوس اورئوس، جداشده از نمونه های مختلف زخم، خون، ادرار، تراشه، کاتتر، سواپ و بیماران سرپایی به دست آمد. از این میان، 123 جدایه دارای مقاومت به متی سیلین بودند. همچنین، مقاومت نسبت به اریترومایسین و پنی سیلین با 73/53 درصد و 75/1 درصد در بین جدایه ها، بیشترین فراوانی را داشتند. در استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین حضور ژن های عامل چسبندگی برای ژن bbp در 10 جدایه (6/89%)، cna در 6 جدایه (4/13%)، ژن enoدر 28 جدایه (19/31%) و ebpS در 19 جدایه (13/1%) مشاهده شد. ارتباط معنی داری بین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و فروانی ژن های عامل چسبندگی مشاهده شد (P≤ 0. 05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، ارتباط معنی داری بین حضور گروه های ژنی عوامل چسبندگی و مقاومت به آنتی بیوتیک در جدایه های استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین مشاهده شد.

0

مرد 45 ساله ای با شکایت کاهش دید ناگهانی چشم راست به ویژه در نیمه تحتانی میدان بینایی مراجعه نموده است.نام برده سابقه زخم نکروزان پا را از10 ماه قبل می دهد و از تورم متناوب هر دو پا شاکی است که از40 روز قبل از مراجعه به صورت دایم درآوده است.پارستزی در هردو پا نیز وجود دارد در معاینه بالینی 3 زخم نکروزه بدون ترشح دارد که ابعاد بزرگترین آنها 4×3 سانتیمتر بالای قوزک خارجی پای چپ می باشد (تصویر 1) وتورم در هر دو پا مشاهده میشود . دید چشم راست400/20 و چشم چپ 20/20 است.معاینه سگمان قدامی هردو چشم طبیعی است. در فوندوسکوپی، لبه تحتانی دیسک بینایی متورم شده است و آتروفی نیمه فوقانی عصب مشاهده می گردد. نکته غیر طبیعی دیگری وجود ندارد(تصویر2) فوندس چپ نیز طبیعی است.