آموزشگران، از مهمترين مولفه هاي نظام آموزش عالي كشاورزي شمرده مي شوند. نگاهي به تنگناها و مسائل عمده نظام آموزش كشاورزي كشور نشان مي دهد كه بي توجهي به تخصصي بودن حرفه "آموزشگري" در تدوين شرايط احراز شغل "آموزشگري كشاورزي" و نيز بي توجهي به طراحي اجرا و ارزشيابي محتواي دوره هاي آموزش ضمن خدمت آموزشگران كشاورزي براي ارتقاي مستمر قابليت هاي حرفه اي آنان از جمله دشواريهاي نظام آموزش كشاورزي است. تحليل اين تنگناها نشان مي دهد كه بيشتر آنها از نبود الگوي مناسب و جامع قابليت هاي حرفه اي آموزشگران کشاورزي سرچشمه مي گيرد. بر اين اساس، پژوهش حاضر با هدف کلي طراحي الگوي قابليتهاي حرفه اي آموزشگران مراكز و موسسات آموزش عالي كشاورزي و هدفهاي مشخص: 1) شناخت مقاطع آموختن قابليت هاي حرفه اي و 2) شناخت موقعيت حيطه هاي سه گانه قابليت هاي حرفه اي (دانشي، بينشي و مهارتي) انجام گرفت. بنيان نظري تحقيق، الگوي فيپس (phipps, 1972) و كاشمن(Cushman, 1982) بوده است كه شامل چهار بعد "آموزش و تدريس"، "برنامه ريزي تحصيلي"، "علمي – پژوهشي" و "مديريتي سازماني و تشكيلاتي" است. با استفاده از روش تحقيق پيمايشي و يا به كا رگري روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي، 64 نفر از خبرگان آموزش كشاورزي كشور انتخاب شدند و ديدگاه هاي آنها با استفاده از ابزار پرسشنامه كه اعتبار آن به وسيله هشت نفر از متخصصان آموزشي و پايايي آن نيز با تعيين ضريب آلفاي كرانباخ مورد تاييد قرار گرفت، جمع آوري شد. متغيرهاي مستقل تحقيق شامل ويژگيهاي فردي و حرفه اي خبرگان بود. بخشي از يافته هاي عمده تحقيق عبارت است از: 1) از مجموع 105 قابليت، با توجه به شاخص هاي توافق سنجي و سطح اهميت مولفه ها، 87 قابليت در چهار بعد آموزش و تدريس (46 قابليت)، برنامه ريزي تحصيلي (7 قابليت)، علمي - پژوهشي (17 قابليت) و مديريتي، سازماني و تشكيلاتي (17 قابليت) براي آموزشگران مورد توافق قرار گرفت. 2) اولويت ابعاد قابليت هاي حرفه اي به ترتيب عبارت است از: آموزش و تدريس، برنامه ريزي تحصيلي، علمي- پژوهشي و مديريتي، سازماني و تشكيلاتي، 3) موقعيت ابعاد قابليت هاي حرفه اي از نظر ميزان اهميت در وظايف شغلي آموزشگران در يك سطح ارزيابي شد و 4) مناسب ترين مقاطع آموختن قابليت هاي حرفه اي آموزشگران، دوره هاي تحصيلات دانشگاهي و آموزشهاي بدو خدمت است.