بررسي عوامل موثر بر توسعه كشت سويا در استان گلستان

بر اساس آمارهاي رسمي، توليد روغنهاي خوراكي از منابع داخلي، تنها كمتر از 10 درصد نياز مصرفي كشور را تامين مي كند و لذا همه ساله مقادير چشمگيري چربي و روغن خوراكي خام و آماده با صرف هزينه هاي ارزي درخور توجهي وارد كشور مي شود. با توجه به ضرورت و اهميت افزايش توليد دانه هاي روغني، بررسي و شناخت عوامل اقتصادي، اجتماعي و فني موثر بر فرآيند تصميمگيري كشاورزان در كشت و عرضه محصولات ياد شده از اهميت خاصي براي نظام برنامه ريزي و سياستگذاري بخش كشاورزي برخوردار است. تحقيق حاضر تلاشي در اين راستاست و به منظور شناسايي عوامل تعيين كننده توسعه كشت سويا، با استفاده از روش تحليل اقتصاد سنجي (مدل توبيت) و داده هاي مقطعي سال زراعي 1378-79 در استان گلستان، به عنوان مهمترين منطقه كشت و توليد دانه هاي روغني كشور، انجام شده است. نتايج تحقيق گوياي آن است كه عواملي نظير اندازه مزرعه، تجربه كشاورز، فاصله مزارع از شركت توسعه كشت دانه هاي روغني، داشتن ماشين آلات كشاورزي، بروز عارضه اختلال در غفالبندي، درصد افت تعيين شده براي محصول سوياي تحويلي و نوع مالكيت منابع آبي مزرعه از مهمترين عوامل تعيين كننده توسعه كشت سويا در اين منطقه به شمار مي رود. در اين تحقيق متناسب با يافته هاي آن، پيشنهادهايي براي كاربري در سياست گذاري بخش كشاورزي و به ويژه در راستاي توسعه كشت محصول سويا ارايه شده است.