تدريس، در معناي مجموعه اقدامات معلم به منظور ايجاد يادگيري در يادگيرندگان، کانون هر برنامه درسي است و شناخت ماهيت اين اقدامات مي تواند به تدوين برنامه درسي دوره هاي تربيت معلم، کمک مؤثري نمايد. معلمان، نيازمند آشنايي با مجموعه اي از مهارتها هستند که صرف نظر از موقعيت تدريس، موضوع درسي و پايه تحصيلي شاگردان، تحقق مؤثر اهداف مورد نظر را ممکن سازند؛ اين مهارتها که از پژوهشهاي انجام شده در تعليم و تربيت و حوزه هاي وابسته به دست آمده اند به فعاليت تدريس، صيغه اي علمي داده اند. در مقابل اين نظر، برخي جنبه موقعيتي تدريس را مهمتر دانسته و بر اين باورند که موفقيت اقدامات معلمان بيش از آنکه در گرو تواناييهاي کسب شده ايشان باشد، در گرو بصيرت و شناخت ايشان از شرايط منحصر به فرد هر کلاس درس است؛ اين ديدگاه، تدريس را نوعي هنر مي داند که از قبل قابل تعيين نيست. تعمق در متون تخصصي پيرامون تدريس، نشان دهنده وجوه مشترکي بين اين دو ديدگاه به ظاهر متعارض است و ثمربخشي تدريس تا اندازه زيادي به تلفيق بهينه جنبه هاي علمي و هنري بستگي دارد.