يكي از معيارهاي مهمي كه از طريق آن مي توان به قدرت يك فعاليت صنعتي براي دستيابي به مزيتهاي نسبي در سطح داخلي و حتي در سطح خارجي پي برد، مقدار بهره وري عوامل توليد آن است. رشد بهره وري عوامل توليد موجب كاهش هزينه هاي توليد و افزايش قدرت رقابت توليد كننده در بازار مي گردد و سرمايه داران صنايعي را در اولويت سرمايه گذاري خود قرار مي دهند كه علاوه بر ارزش افزوده قابل توجه، از بهره وري بالاتري نيز برخوردار باشند.
در اين پژوهش، بهره وري كل، متوسط و نهايي فعاليتهاي مختلف صنعتي كوچك و بزرگ ايران كه بر حسب طبقه بندي بين المللي (I.S.I.C,Rev.2) به نه گروه صنعتي تقسيم شده، طي دوره زماني 78-1366 محاسبه مي شود و مورد مقايسه قرار مي گيرد.
براي مطالعه و محاسبه بهره وري كل و نهايي صنايع مختلف از تابع توليد كاب ـ داگلاس استفاده شده و براي محاسبه بهره وري متوسط، از ميانگين نسبت ارزش افزوده به عامل توليد كار و سرمايه طي دوره زماني فوق مورد استفاده مي شود.
نتايج پژوهش حاكي از آن است كه كل صنايع كوچك، علي رغم آنكه بيش از 98 درصد از واحدهاي صنعتي و بيش از 50 درصد از شاغلان بخش صنعت را در خود جاي داده، داراي بهره وري كل متوسط و نهايي كمتري نسبت به كل صنايع بزرگ كه تنها 2درصد از واحدهاي صنعتي كشور راتشكيل مي دهد مي باشد؛ اما برخي از گروههاي صنعتي كوچك داراي بهره وري بيشتري نسبت به صنايع بزرگ هستند و اين در حالي است كه صنايع كوچك برخلاف صنابع بزرگ از انواع حمايتهاي دولتي برخوردار نمي باشند.